گزینه‌های ترامپ و چالش سنا
در پی پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری، روند معرفی اعضای کابینه با جنجال‌هایی همراه بوده است. با‌این‌حال، سنا که تحت کنترل جمهوری‌خواهان است، احتمالا تقریبا تمام گزینه‌های پیشنهادی را تأیید خواهد کرد. به نوشته ای‌بی‌سی نیوز، جمهوری‌خواهان در مجلس سنای بعدی اکثریت ۵۳ به ۴۷ را در اختیار دارند، بنابراین اگر حزب جمهوری‌خواه به‌نسبت متحد باقی بماند، بیشتر نامزدهای پیشنهادی ترامپ از این مرحله عبور خواهند کرد. البته این موضوع احتمال وقوع تحولات دیگری را که ممکن است باعث شود نامزدی به دلیل جنجال یا رسوایی کنار برود یا نامزدی در صحن سنا شکست بخورد، منتفی نمی‌کند.
در پی پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری، روند معرفی اعضای کابینه با جنجال‌هایی همراه بوده است. با‌این‌حال، سنا که تحت کنترل جمهوری‌خواهان است، احتمالا تقریبا تمام گزینه‌های پیشنهادی را تأیید خواهد کرد. به نوشته ای‌بی‌سی نیوز، جمهوری‌خواهان در مجلس سنای بعدی اکثریت ۵۳ به ۴۷ را در اختیار دارند، بنابراین اگر حزب جمهوری‌خواه به‌نسبت متحد باقی بماند، بیشتر نامزدهای پیشنهادی ترامپ از این مرحله عبور خواهند کرد. البته این موضوع احتمال وقوع تحولات دیگری را که ممکن است باعث شود نامزدی به دلیل جنجال یا رسوایی کنار برود یا نامزدی در صحن سنا شکست بخورد، منتفی نمی‌کند.
رأی‌گیری سنا برای تأیید اعضای کابینه در گذشته بیشتر جنبه تشریفاتی داشت، اما در سه دهه اخیر میزان مخالفت با نامزدها به میزان محسوسی افزایش یافته است. در‌واقع، این فرایند به مرور زمان حزبی‌تر و بحث‌برانگیزتر شده است. جای تعجب ندارد که افزایش مخالفت‌ها تقریبا به طور کامل به دلیل افزایش مقاومت حزبی است که از ورود به کاخ سفید بازمی‌ماند. در مقابل، سناتورهای هم‌حزب رئیس‌جمهوری به ندرت علیه نامزدهای کابینه رأی می‌دهند.
با توجه به حضور ۵۳ سناتور جمهوری‌خواه در کنگره آتی، این حزب می‌تواند تا سه انشعاب را تاب بیاورد و همچنان از طریق رأی جی‌دی ونس، معاون رئیس‌جمهوری منتخب، آرا را به‌نفع خود تمام کند. اما در سال‌های اخیر، نامزدهای کابینه به طور میانگین با کمتر از یک رأی مخالف از جانب سناتورهای هم‌حزب با رئیس‌جمهوری مواجه شده‌اند.
نامزدهای بحث‌برانگیزتر که ممکن است باعث مخالفت درون‌حزبی بیشتر شوند لزوما به مرحله رأی‌گیری در صحن نمی‌رسند؛ زیرا کناره‌گیری نامزدها به پدیده‌ای رایج‌تر تبدیل شده است. با‌این‌حال، باید به دهه ۱۹۷۰ بازگشت تا دوره‌ای را یافت که سناتورهای هم‌حزب با رئیس‌جمهوری به طور میانگین بیش از یک رأی مخالف به نامزد پیشنهادی داده باشند.
پیش از دهه ۱۹۷۰، رؤسای جمهوری به ندرت با مخالفت سنا مواجه می‌شدند و سناتورهای هر‌دو حزب معمولا به انتخاب رئیس‌جمهوری احترام می‌گذاشتند و معتقد بودند رئیس‌جمهوری باید مشاوران و مقام‌های اجرائی مد نظرش را داشته باشد. به همین دلیل، سنا اغلب انتخاب‌های رئیس‌جمهوری را بدون حتی ثبت رأی رسمی و با رأی‌گیری شفاهی در صحن سنا تأیید می‌کرد. اما امروز، تقریبا تمام نامزدهای کابینه باید مرحله رأی‌گیری رسمی ثبت‌شده در سنا را از سر بگذرانند.
افزایش قدرت رئیس‌جمهوری و شاخه اجرائی در قرن بیستم به ضرر کنگره و به تغییری منجر شد که به آن «ریاست‌جمهوری امپراتورگونه» گفته می‌شود و رئیس‌جمهوری اختیارات بیشتری در تعیین دستور کار و سیاست‌گذاری پیدا کرد.
به این ترتیب، سنا نیز بررسی‌های دقیق‌تری روی نامزدهای کابینه آغاز کرد و مخالفت بیشتری با گزینه‌های پیشنهادی نشان داد. به مرور، دو حزب بزرگ سیاسی انسجام عقیدتی بیشتری پیدا کردند و از یکدیگر فاصله گرفتند که این روند به شکاف عقیدتی فزاینده و اختلاف نظر بیشتر منجر شد. در این شرایط، تأیید نامزدهای پست‌های کابینه طولانی‌تر شده و مخالفت بیشتری نسبت به گذشته مواجه می‌شود.
با‌این‌حال، داده‌های تاریخی به این معنا نیست که سنا در دوره بعد نیز وضعیتی مشابه خواهد داشت. با وجود برخی گزینه‌های بحث‌برانگیز کابینه ترامپ، ممکن است شاهد تعاملی خاص میان فرایند قطبی‌شدن فزاینده تأییدها و نفوذ قوی ترامپ بر حزب جمهوری‌خواه باشیم. با توجه به افزایش مخالفت‌ها از جانب حزب مخالف، اعضای حزب رئیس‌جمهوری اکنون بیش از هر زمان دیگری تحت فشارند تا نامزدها را تأیید کنند.
