به دنبال رؤیا و نه پای در زمین

روزنامه همشهری در شماره یکشنبه هفته جاری سخنان رئیس‌جمهوری محترم را در مصاحبه با صداوسیما و طرح موضوعات مربوط به تورم و گرانی‌های آینده و میراث شومی که از دولت روحانی به ایشان رسیده است، به چاپ رساند. در ستون سمت چپ روزنامه به مطلبی درباره مهاجرت داخلی از نقاط جنوبی که دچار خشک‌سالی و ریزگرد و... هستند به گیلان و مازندران و اهمیت این موضوع پرداخته بود، ضمن اینکه حجم عملیات ساختمانی در شمال کشور مؤید این مهاجرت است. این دو مطلب در کنار هم نشان از آن داشت که رئیس‌جمهور تنها به مسائل جاری قابل بازگشت که به نوعی قابل حل است، پرداخته و حتی وعده گرانی‌های جدید در سال آینده را داده و از کنار مسائل بسیار مهم‌تر ایران از جمله مسئله مهاجرت داخلی و البته ده‌ها مسئله مهم دیگر غیرقابل بازگشت از جمله مسائل ژئوپلیتیکی گذشته است و لازم به توضیح نیست که مسائلی که به آنها پرداخته‌ نشده آینده وجودی ایران و نظام جمهوری اسلامی را رقم می‌زند. اتفاقا در باب مسائل مختلف روز و حاشیه‌های آن در این روزنامه و در روزنامه‌های دیگر موارد مختلفی از قبیل سفر وزیر خارجه روسیه و حاشیه‌های آن، سفر مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، سفر نخست‌وزیر عراق و بسیاری دیگر به چشم می‌خورد که هرکدام جای تأمل و دقت دارد. اما آنچه بسیار مورد توجه این نویسنده قرار گرفت، مطلبی بود از گفت‌وگو با جناب آقای سیدمحمد میرباقری تحت عنوان «حرکت به‌سوی تکنولوژی کارآمد» که می‌تواند نشانه‌هایی از تفکر موجود و حاکم در کشور را نشان دهد. در کنار همه خبرهای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و گرفتاری‌های مردم محتوای این گفت‌وگو نشان می‌دهد که علت گرفتاری‌های ما در این روزگار چیست؟ اگر پای ما در زمین باشد و به زمین نگاه کنیم می‌توانیم به‌قول معروف گلیم خود را از آب بیرون بکشیم، ولی اگر پای در زمین نباشد و به رؤیا بیندیشیم آن‌وقت در کار روزمره خودمان می‌مانیم و ظاهرا آنچه را که جناب آقای میرباقری در مصاحبه ارائه کرده‌اند، شیوه ملک‌داری‌مان است و به‌همین دلیل به‌دنبال ناکجاآباد، آبادی خودمان را از دست می‌دهیم. کلام ایشان را به تذکار می‌برم، شاید گرهی را که وجود دارد یا به تعبیر رئیس‌جمهوری محترم، مسبب وضع فعلی را بشناسیم. طبعا به نظر می‌رسد در این میان اندیشه رئیس‌جمهور قبل آقای حسن روحانی که با کلید همه درهای بسته را می‌خواست بگشاید یا می‌خواست با توانایی خود به‌عنوان سوپرمن رأسا همه تحریم‌ها را برطرف کند، از این قبیل است. پای نه در روی زمین و اندیشه در ناکجاآباد. البته اشکال ندارد خود را سرگرم بحث‌های کلامی و حتی سفسطه‌های فلسفی کنیم و با سلسله کلمات و جملات برای خود دنیایی خیالی بسازیم، زیرا هیچ معیاری برای سنجش وجود ندارد و کلمات و جملات مطنطن همواره می‌تواند زاییده و نوشته شود و بی‌هیچ بار معنایی و اجرائی و صرفا با کلام ناکجاآبادی باقی بماند و طبیعی است حرف‌زدن نه مالیات دارد و نه تعب و نه مجازات و صرفا آنچه باقی می‌ماند تخیل و تخریب است، هرچند به ظاهر زیبا و نیکو باشد. ایشان فرموده‌اند فناوری‌های جدید یک سلسله ضعف‌های بنیادی دارد که آنها را به اینجا کشانده و ما باید از نقطه‌های بنیادین دیگری آغاز کنیم و به فناوری‌های جدید برسیم. معنی این حرف آن است که نقطه‌های بنیادین فناوری را که در تاریخ علم به دوران پارینه‌سنگی و ابزارسازی انسان بازمی‌گردد، دوباره احیا کنیم و نوع دیگری از فناوری را اختراع کنیم. جالب است که در همان صفحه کلام مقام معظم رهبری درج است که گفته‌اند فناوری به مسیرهای غیرانسانی رفته و مثال آن را تولید بمب اتمی ذکر کرده‌اند؛ یعنی آنکه اصل فناوری نفی نشده بلکه سوءاستفاده از آن نهی شده است. اتفاقا در همان صفحه مصاحبه جناب آقای میرباقری، نظریه شهید مطهری که همسویی کامل با بیانات مقام معظم رهبری دارد ذکر شده است. شهید مطهری می‌گوید ریشه مشکلات امروز بشر تکنولوژی نیست، بلکه مشکل در خود انسان است. رابطه انسان با انسان که درست باشد صنعت جامد، جماد مرده می‌شود برای انسان و در دست انسان، مانند یک بیل در هر حدی که بخواهد استفاده کند، می‌کند و در هر حدی که بخواهد استفاده نکند، نمی‌کند.توجه شود که ادعای ابداع فناوری جدید با بیان مسیرهای غلط استفاده از فناوری تفاوت کامل دارد. فناوری یعنی تطور خلاقیت انسان در طول تاریخ درحالی‌که ادعای ابداع فناوری جدید معلوم نیست یعنی چه و به کجا می‌تواند تکیه کند و آیا می‌توان تاریخ را از نو شروع کرد.

‌ نه فقط سوءاستفاده از انرژی اتمی برای ساخت بمب اتمی به گفته مقام معظم رهبری مضر است که ابزارهای خلق‌شده بسیار ساده توسط انسان می‌تواند مسیر خطرناکی را داشته باشد. یک چاقوی ساده می‌تواند باعث جنایت شود. خلق فناوری جدید یک تخیل توهمی است، اما خلق مسیر انسانی و الهی برای استفاده از تکنولوژی حتما امری پسندیده و ضروری است. مسائل بسیاری در جامعه‌مان موجود است که با همین فناوری روز می‌تواند حل‌وفصل شود. آنچه از باب تخیل گفته می‌شود نه ممکن است و نه راهی برای رفع مشکلات به بار می‌آورد. اشکال کار این نوع تخیل بی‌انتها و بدون محور موجب گسترش اوهان در ذهن‌ها می‌شود و به‌جای حل مسائل از طریق اندیشه و فناوری موجود، ما را سرگرم مباحث کلامی می‌کند درحالی‌که دیگران بر ما سبقت و تقدم می‌یابند. صرف‌نظر از همه حرف‌ها در این اندیشه‌ام که طرح این نوع مسائل در کجای اندیشه اسلامی جای دارد و آیا مشمول آیه شریفه قرآن کریم «یا ایها الذین آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون، کبر مقتا عند الله ان تقولو ما لا تفعلون» نمی‌شود؟