یک‌جانبه‌گرایی؛ در تکاپوی منافع ملی
کنش سیاسی مبتنی بر یک‌جانبه‌گرایی راه و روشی پایدار نیست. دیپلماسی یک‌جانبه‌گرایی به کشمکش سیاسی و گاهی به جنگ می‌انجامد.
کنش سیاسی مبتنی بر یک‌جانبه‌گرایی راه و روشی پایدار نیست. دیپلماسی یک‌جانبه‌گرایی به کشمکش سیاسی و گاهی به جنگ می‌انجامد. نزدیک‌ترین مثال این سیاست، راه و رسم کنونی روسیه است. یک‌جانبه‌گرایی در دو بعد ملی و فراملی پیامدهای مثبتی نخواهد داشت. در گستره بین‌المللی یک کشور با در پیش گرفتن استراتژی یک‌جانبه‌گرایی راه را بر شکل‌گیری هم‌گرایی منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای خواهد بست. در قالب یک‌جانبه‌گرایی، حسن هم‌جواری جای خود را به ادعاهای ارضی می‌دهد. دست‌اندازی روسیه بر کریمه با اتخاذ چنین راه و روشی توجیه شده است. بارزترین نشانه یک‌جانبه‌گرایی زیر پا گذاشتن حق حاکمیت کشورها و تلاش در راه تأثیرگذاری سیاسی پنهان و آشکار در کشورهای منطقه تحت نفوذ است. در این زمینه کشورهای دارای مشی یک‌جانبه‌گرایی دخالت در ترتیبات سیاسی کشورها را جایگزین روابط دیپلماتیک می‌کنند. این دخالت به مفهوم نادیده‌گرفتن اصلی‌ترین اصول حقوق بین‌الملل و حق حاکمیت سایر کشورها است. برهم‌خوردن نظم و تهدید امنیت جهانی یکی از آثار ناخوشایند استراتژی یک‌جانبه‌گرایی است. یک‌جانبه‌گرایی زمینه‌های هم‌گرایی را از بین برده و شیوه و فرهنگ تهدید و تجاوز به حقوق کشورهای دیگر را رواج می‌دهد. تجاوز نظامی روسیه به اوکراین می‌تواند زمینه‌ساز دست‌اندازی چین بر تایوان شود. در بعد ملی پیش‌گرفتن استراتژی یک‌جانبه‌گرایی، شیوه‌ای ضد دموکراسی است؛ زیرا در‌حال‌حاضر اکثریت شهروندان روسیه با تجاوز نظامی این کشور مخالف‌اند. کشورهایی که شیوه و سلوک یک‌جانبه‌گرایی دارند، در روابط سیاسی ناپایدارند. دوستی با این کشورها با منافع ملی سازگار نیست. این کشورها هنگامی که در تنگنا قرار می‌گیرند، دوستان و پیمان‌های خود را یکباره به فراموشی می‌سپارند؛ دوستی و پیمان‌هایی که هیچ‌گاه در مدار منافع ملی ما نبوده است.
