پیشنهادِ ۵ پرسش از تریبون سازمان ملل
جا دارد آقای رئیسی - پس از تاکید بر اینکه انتقاد از رفتار غیرقانونی اسرائیل به معنی به رسمیت شناختن آن نیست - پنج پرسش از تریبون سازمان ملل مطرح کند:
جا دارد آقای رئیسی - پس از تاکید بر اینکه انتقاد از رفتار غیرقانونی اسرائیل به معنی به رسمیت شناختن آن نیست - پنج پرسش از تریبون سازمان ملل مطرح کند:
۱- چرا جامعه جهانی و آژانس اجازه می‌دهند اسرائیل برنامه هسته‌ای خود را زیر پوشش دکترین «ابهام استراتژیک» پنهان کند؟
۲) آیا سایر کشورها نیز می‌توانند از اسرائیل الگوبرداری کنند و روابط‌شان را با آژانس - و سایر ارگان‌ها و سازوکارهای نظارتی مرتبط با رژیم عدم اشاعه سلاح‌های کشتارجمعی - حول محور دکترین‌های مشابه تنظیم کنند؟
۳) بسیاری از اتهاماتی که در حوزه فعالیت‌های هسته‌ای متوجه ایران است بر اساس «اطلاعاتی» مطرح می‌شوند که توسط سازمان‌های جاسوسی مغرض و متخاصم اسرائیل ارائه شده است. با کدام معیار داوری بر اساس این اطلاعات می‌تواند بی‌طرفانه و غیرسیاسی تلقی شود؟
۴) ایران - به عنوان یک عضو قدیمی ان.پی.تی و کشوری که بیش از همه کشورهای دنیا تحت نظارت و بازرسی آژانس قرار دارد - بواسطه اتهامات مغرضانه اسرائیل که نه عضو NPT است و نه به بهانه «ابهام استراتژیک» روابط متعارفی با آژانس دارد، سال‌هاست تحت فشار قرار گرفته است.
اگر فرایندی که اجازه ایجاد چنین وضعیتی را می‌دهد مطابق اصول پایه‌ای حقوقی و همچنین مطابق اساسنامه آژانس «قانونی» است - که نیست - آیا وقت آن نرسیده اصلاحات جدی و اساسی در متون پایه و سازوکارهای تحقیقاتی، نظارتی و بازرسی آژانس اِعمال شود؟
۵) اگر از مسئله اخلاقی عادی‌سازی روابط کشورهای عربی با رژیم آپارتلید و اشغالگر اسرائیل بگذریم، این کشورها چگونه توجیه می‌کنند که در پیمان‌های موسوم به ابراهیم به ضرورت خلع سلاح هسته‌ای اسرائیل - که بزرگ‌ترین تهدید برای امنیت نسل‌های آینده منطقه است - کوچک‌ترین اشاره ای نشده است؟
