قلم‌هایی که یاری کردند
عصر پنجشنبه‌ای که گذشت، اتفاق فرخنده‌ای رقم خورد. یک اراده جمعی از سوی نویسندگان ادبی شکل گرفت. چهل نفر از اهل قلم برای آخر هفته تهران، تصمیم قشنگی به اجرا گذاشتند؛ «دعوت به خیریه اسفندگان کتاب»، عنوان این اقدام بود.
عصر پنجشنبه‌ای که گذشت، اتفاق فرخنده‌ای رقم خورد. یک اراده جمعی از سوی نویسندگان ادبی شکل گرفت. چهل نفر از اهل قلم برای آخر هفته تهران، تصمیم قشنگی به اجرا گذاشتند؛ «دعوت به خیریه اسفندگان کتاب»، عنوان این اقدام بود. فراخوان این خیریه در فضای مجازی انجام شد و بانیان، بدون آنکه مزاحم کارهای متعدد و لابد ضروری رادیو‌تلویزیون شوند که نکند بپرسند این کتاب‌ها را چه کسانی نوشتند و محتوای نوشتار هرکدام از این ۴۰ کتاب چه چیزهایی است، ترجیح دادند که در جای مستقلی این دعوت مبارک، خوانده شود. این در‌حالی بود که در میان محتوای کتاب‌ها، دیدگاه‌های فکری متنوعی گرد هم جمع شده بود. نویسندگان دوست نداشتند قاب حضورشان با اجناس تبلیغی خرد و درشت رسانه ملی چیده شود. پس با این تدبیر، فضای مجازی برای این فراخوان برتری داده شد. دوستداران ادبیات وقتی این دعوت صمیمانه را از سوی خود نویسندگان در گوشی‌هایشان شنیدند و دریافت کردند، از آن استقبال کردند و به این مکان آشنا رفتند؛ محل قرار، نشر چشمه شد که در خیابان کریم‌خان واقع است. مخاطبان، پاسخ در‌خوری به این پیام نیکوکاری دادند. عواید فروش کتاب به بنیاد توسعه کارآفرینی زنان و جوانان (خانه هدی، شیرآباد زاهدان) اختصاص یافت. علاقه‌مندان، کتاب خریدند تا هرکدام مرهم کوچکی باشد بر زخم‌هایی که فقر باعث آن شده است و چشم‌های خریداران کتاب، معطوف بود به ضلع جنوب شرقی میهن، سیستان و بلوچستان. یعنی همه ایرانیان شهرها و روستاها یک خانواده منسجم هستند. هیچ‌کدام از عضوهای وطن هرگز نباید از خاطره جمعی محو شوند، همه پرستار و سنگ صبور هم هستند.ناگفته نماند زیبایی کار خیریه در این بود که هر کتابی از دست خود نویسنده به دست خریدار می‌رسید. این یک ایده مبارک بود که به زیبایی، عملی شد. با همین روال ساده، می‌توان امید بست که قاطبه اهل فرهنگ در این جنس از حرکت‌ها، واکنش‌های بعدی را نشان دهند و این رمزهای ماندگار تداوم یابد. پیش‌آهنگان که نویسندگان و ناشران کتاب هستند، در کنار قاطبه اهل فرهنگ راست‌قامت ایستاده‌اند تا این امر تداوم یابد. خیریه یعنی فکر کمک و دست یاری‌گر برای دیده‌شدن محرومان در هر جای میهن به‌ویژه زنان مسئول و آسیب‌دیده‌ای که دیده نشده‌اند، حرکتی برای زدن پل ارتباط با آن دیارها که از پایتخت به دور افتاده‌اند. همچنین می‌توان گفت این‌گونه اقدامات سبب می‌شود تا اهل فرهنگ در زمانه خود حضور پررنگی پیدا کنند تا هویت اجتماعی‌شان، هرچه واقعی‌تر شود. شریک‌شدن و پیوند‌خوردن با دردهای بخش دیگری از کشور یعنی تأکید بر وحدت ملی آن‌هم در آستانه تحویل‌شدن سال. پیگیر مشکلات اجتماعی و رفاهی بخشی از میهن‌مان شدن و یاری‌گری مؤثر به آن مردمان که به هر دلیلی تهیدست و بی‌نگاه مانده‌اند. ایدون باد.
