ضرورت طرحی نو برای کشاورزی کشور

آقای پزشکیان مقدمتان برای بخش کشاورزی سبز و مانا باشد، عرصه‌ای که البته در انبوه فوریت‌های انتخاباتی‌تان کمتر مجالی برای ابراز وجود پیدا کرد. مدیریت و نظام کشاورزی و تولید غذا در کشورمان از قبل از انقلاب در استحاله آمرانه گذار به عصر نوین، آماج فوران درآمد نفت شده و دیری نپایید که در ویترینی نمایشی، نقش کلیدی خود را به وارداتی تولیدستیز وا‌نهاد. متأسفانه پس از انقلاب اسلامی فقدان نقشه راهی مدون و از آن سو غلبه احساسات عاطفی نسبت به محرومیت کشاورزان در مقایسه با نظام تولید، امر توسعه پایدار در آن را به حاشیه و نهایتا به سمت فرسایش سوق داد. این بخش حیاتی سالیان پرشماری است که به پشتوانه اعتبارات عمومی در منگنه‌ای از دو دیدگاه افراط و تفریط سرگردان است. نگاهی که با بزرگ‌نمایی تخیلی ظرفیت‌های تولید آن، بیش از 300 میلیون نفر را بر سفره بی‌آبش می‌نشاند و رویکردی متضاد که به اتهام نابودی منابع محدود آب کشور (در حال حاضر ذخایر آب زیرزمینی با بحران حدود 300 میلیارد مترمکعب تراز منفی روبه‌رو است)  چه‌بسا حکم به توقف فعالیتش می‌دهد. هر وزیر جدیدی به‌خصوص در سال‌های اخیر که بر کرسی تولیت آن جلوس کرد، با ارائه برنامه‌های تازه‌ای از جنس آرزوها، وعده به آینده داد. آینده‌ای که اگر هم بعدا می‌آمد، از وعده‌دهنده و تحقق وعده‌ها خبری نبود. اما آنچه در این دور باطل از حرکت نیفتاده و سهم بزرگی از توان محدود این متولی را تاکنون ستانده است، همانا ماراتن عزل و نصب‌ها پس از هر جلوس جدید بوده است. ماراتنی که عمدتا از توجیه و تدبیر بهره‌ای نداشته و ‌متأثر از روابط یا سفارشات بوده است. به باور این راقم، روند مکرر عزل و نصب‌ها از اصلی‌ترین عوامل بازدارنده توسعه و بازنگری در هزارتوی پیچیده و پوسیده ساختار فربه آن بوده است. امری که مجالی به متولیان برای اجرای طرحی متناسب با الزامات بخش را تاکنون نداده است.

آقای پزشکیان! اکنون که در بزنگاه انتخاب وزرای دولت خود قرار دارید، امیدوارم قبل از هر چیز به ضرورت بررسی الگوی توسعه متفاوتی با روزمرگی رایج در حوزه کشاورزی اهتمام ورزید. طرحی که تحقق آن به نگاهی تازه در مقایسه با مسیر گذشته نیاز دارد. تردیدی ندارم که تدوین چنین طرحی تنها از اقتصاددانان مجرب و با نگاهی ملی برمی‌آید. آنان که بتوانند با توجه به آسیب‌های برگشت‌ناپذیر بر بخش کشاورزی، منابع، شیوه مصرف و تبادلات جهانی، جایگاه درست و نقش‌‌آفرین آن را در توسعه پایدار ملی طراحی کنند. بدون تردید متخصصان و پژوهشگران پرشمار در شاخه‌های مختلف کشاورزی تنها در یک چیدمان درست و علمی اقتصادی می‌توانند در افزایش بهره‌وری پایدار بخش کشاورزی بکوشند.