طناب اتحادیه اروپا و چاه جنگ

در شرایط بحرانی منطقه و جهان، اتحادیه اروپا در همراهی با کشورهای عربی منطقه، ایران را متهم به تجاوز کرده است؛ اقدامی که هیچ کشور یا سازمانی مرتکب نشده است. اقدام اتحادیه، نه‌تنها مغایر حقوق جهانی بلکه خلاف اهداف اتحادیه هم هست. این اهداف شامل توسعه قوانین بین‌المللی در چارچوب منشور ملل متحد است. اتهام سیاسی (تجاوز)، با توصیه‌های مسالمت‌آمیز بسیار فرق دارد. توصیه‌ها صرفا ارجاع به قوانین آمره و تعهدات کشورها هستند. شورای امنیت سازمان ملل، ادعای سیاسی امارات (تجاوز) درباره جزایر سه‌گانه را نه‌تنها نپذیرفت، حتی قابل طرح ندانسته بود. چگونه ممکن است به کشوری که هنوز ایجاد نشده، تجاوز شود. اتحادیه اروپا، مرجع قضائی نیست. جایگاه قضائی اتحادیه درباره مسائل سرزمینی اعضایش، قابل تسری به کشورهای دیگر نیست و اتهام سیاسی اتحادیه به کشور دیگر، غیرمسئولانه و مداخله است. اما با وجود رد ادعای امارات در شورای امنیت، اتحادیه با چه سند جدیدی، خلاف اقدام یک مرجع عالی جهانی، ایران را متهم می‌کند. آیا اروپا، اعتبار ارکان سازمان ملل را به رسمیت نمی‌شناسد؟ ارکانی که بالاترین مراجع سیاسی و حقوقی در نظم جهانی هستند. این تناقض‌ها، یعنی انگیزه اتحادیه اروپا، ربطی به صلح و رفع اختلاف ندارد. هر زمان زمینه هم‌گرایی بین کشورهای منطقه پیش آمد، غرب تحمل نکرد. به خاطر تغییر چشمگیر در آب‌های سرزمینی، حاکمیت امارات بر جزایر ایرانی (به خیال باطل)، برای غرب مطلوب‌ نیست. امارات باید سر ماجرا را جایی بداند که مصلحت نامشروع اتحادیه اروپا است و هیچ به صلاح امارات نیست. کافی‌ است که امارات به اوکراین نگاه کند. اروپا با وعده حمایت و نوید پیروزی، اوکراین را وارد جنگ کرده است. پس از ده‌ها ماه ویرانی و رنج مردم، اکنون مقام‌های اروپایی از ناممکن‌بودن پیروزی اوکراین حرف می‌زنند.‌ کمک‌های غرب هم فقط برای روشن‌ماندن شعله جنگ است.