‌ وفاق ملی در تالارهای گفت‌وگوی تمدن‌ها

‌ ‌شیوه گفتمان انتخابی هر دولتی بخشی از دکترین سیاسی حکمرانی است که می‌تواند ریل‌گذار مشی اقتصادی، فرهنگی و سیاسی اجتماعی کشور در حرکت‌های آتی باشد. در این میان، آنچه به انتخاب‌ و انتصاب‌های یک دولت معنا می‌بخشد و دولتمردان را از تصمیمات پراکنده به مجموعه‌ای منسجم و هدفمند تبدیل می‌کند، نحوه صحیح گفتمان آن دولت است.

تجربه به‌دست‌آمده از دیگر دولت‌های موفق در جهان نشان می‌دهد که برخورداری از یک گفتمان منسجم، مشخص و براساس تدبیر و تدقیق لازم پیش‌شرط اساسی کارآمدی در حکمرانی است. بر همین اساس نیز دولت اصلاحات در تالارهای تودرتوی گفت‌وگوی تمدن‌ها بر توسعه سیاسی متمرکز شد که البته طرح و اجرای گفت‌وگوی تمدن‌ها در آن برهه زمانی موفق شد با جلب توجه جهانی تا حد زیادی چالش‌های بین‌المللی را کاهش دهد؛ چراکه پیام اصلی آن صلح، دوستی و کاهش تنش‌ها در سطوح جهانی است. وفاق ملی، دست‌کم آنچنان که تا به امروز از سوی دولتمردان تبیین شده، تلاشی برای ترکیب و همنشینی گفتمان‌های متفاوت و گاه متعارض است. این رویکرد که می‌کوشد از طریق نفی مرزهای گفت‌وگو به اجماعی فراتر از تفاوت‌های نظری و روشی دست یابد، باید مبرا از  هر‌گونه تناقضات درونی باشد که در بیشتر اوقات امری غیر قابل اجتناب است. در گفتمان انتخابی جناب مسعود پزشکیان هدف آن است که تبعیض مثبت اتفاق افتد و اقلیت‌ها هم در سطوح مدیریت به کار گمارده شوند. این گفتمان بی‌تردید به دلیل ماهیت آن می‌تواند سرمایه‌های اجتماعی دولت را افزایش دهد. وفاق ملی دقیقا همان چیزی است که امروز به‌شدت نیازمند آن هستیم اما باید مراقب بود که این گفتمان شبیه به یک ائتلاف منجر به پرت‌شدن از اهداف سیاسی و اقتصادی کشور نشود. البته اگر بنا بر گفته رئیس‌جمهور همچنان برنامه هفتم توسعه هدف اصلی دولت در حکمرانی باشد، این نقیصه تا حدی قابل پیشگیری است اما نباید مسیرهای رسیدن به این اهداف به واسطه انتخاب افراد متفاوت از گروه‌های سیاسی متنوع دچار اخلال شود. به نظر می‌رسد انتخاب و استخدام استاندار اهل تسنن کردستان و سیستان و بلوچستان و به‌کارگیری بانوان کارآمد در سطوح مدیریتی متفاوت برای رئیس دولت در نیل به مقاصد و اهداف متعالی خود در امور وعده داده‌شده در قالب گفتمان وفاق ملی سرآغاز خوبی داشته است.