من امیرحسین، 24 سال دارم

اهل کری‌خواندن نیست و چهره کاریزماتیکی هم ندارد. اگرچه در استقلال بازی کرده ولی چندان در بطن حاشیه نبوده تا در رسانه‌ها آن‌طورکه باید نامش مطرح شود و مورد توجه قرار بگیرد. البته‌ گمنام نیست ولی در مقایسه با سایر هم‌تیمی‌های کنونی‌اش، از علیرضا بیرانوند و شجاع خلیل‌زاده تا دانیال اسماعیلی‌فر و مهدی ترابی، چندان خوراکی برای رسانه‌ها محسوب نمی‌شود. با وجود این بهترین بازیکن لیگ کنونی ایران است و با اختلاف درخور توجهی در روزهای خاموشی ستاره‌های تراکتور، جور این تیم را کشیده و رکن اصلی موفقیت این تیم تا به اینجای رقابت‌های لیگ برتر است. حالا دیگر بر کسی پوشیده نیست که اگر تراکتور با یک بازی و دو امتیاز کمتر از سپاهانِ صدرنشین در رده سوم جدول ایستاده، به لطف درخشش امیرحسین حسین‌زاده است. بازیکن ریزنقش و 24‌ساله‌ای که با همین درخشش به اردوی تیم ملی دعوت شد و اگر کج‌سلیقگی یا سخت‌گیری امیر قلعه‌نویی برای بازی‌دادن به جوان‌ها نبود، شانش بیشتری هم پیدا می‌کرد تا علاوه‌بر عرصه باشگاهی در رده ملی هم خودی نشان دهد. امیرحسین، همان جوان اول تیم چندسال پیش فرهاد مجیدی است که کسی باور نمی‌کرد فیکسِ استقلال شود. او آن فصل که حال فرهاد و استقلالی‌ها حسابی خوش بود، تازه از سایپا آمده بود و کمتر کسی شناختی از توانایی‌هایش داشت. با وجود این، قدرت دریبلینگ، سرعت درخور توجه و مهارت در زدن ضربه آخر خیلی زود او را تبدیل به مهره غیرقابل تعویض فرهاد مجیدی و استقلال کرد. حسین‌زاده در همان فصل و در شرایطی که کسی انتظارش را نداشت، هشت بار برای استقلال گل‌زنی کرد تا خیلی زود مسیر ورودش به فوتبال بلژیک و باشگاه شارلروا باز شود. شاید انتخاب همان مقصد یکی از بدترین تصمیماتش بود ولی امیرحسین سنی نداشت که بخواهد افسوس چیزی را بخورد. یک فصل ناکامی در فوتبال اروپا باعث شد خیلی زود مسیر برگشت را در پیش بگیرد و این بار نه به استقلال، بلکه به باشگاه متمول شهر تبریز یعنی تراکتور برود. حسین‌زاده در بازگشت به ایران همان امیرحسینی که ویزای خروج را دریافت کرده بود‌ نشد. او فصل تقریبا ناموفقی را در تراکتور سپری کرد تا اینکه بالاخره زمان تغییر و تحول در این تیم فرارسید و دراگان اسکوچیچ زمام امور را به دست گرفت. تولد دوباره امیرحسین در فوتبال ایران دقیقا از همان روز شروع شد. «اسکو» برای اینکه بهترین تصمیم را برای این بازیکن تقریبا جوان بگیرد، صبوری پیشه کرد و در نقاط مختلف خط حمله و هافبک از او استفاده کرد. نتیجه این همه آزمون‌و‌خطاها ولی موفقیت‌آمیز بود؛ چراکه حالا در تبریز‌ کسی به بیرانوند، شجاع، دانیال یا حتی مهدی ترابی که درست برای تقویت پستی که این روزها امیرحسین حسین‌زاده در آن بازی می‌کند، جذب شده بود، دل نبسته. حسین‌زاده نه‌تنها ستاره این روزهای تراکتور است، بلکه بدون ذره‌ای تردید‌ تأثیرگذارترین و البته بهترین بازیکن لیگ برتر ایران هم به شمار می‌رود. دلیلش را می‌توان با استناد به عملکرد او و البته آمار ثبت‌شده توصیف کرد. با توجه به اینکه حسین‌زاده یک بازی تراکتور را در این فصل به دلیل محرومیت از دست داده و تیمش هم یک بازی کمتر دارد، در هشت دیداری که به میدان رفته، چهار بار گل‌زنی کرده و چهار بار هم به هم‌تیمی‌هایش در همین مدت پاس گل داده است. این بدان معنی است که اگر قرار بر ثبت میانگین عملکردی باشد، او تقریبا در تک‌تک دیدارهایی که برای تراکتور در لیگ به میدان رفته اثرگذار بوده است. آمار جزئی‌تر او در لیگ برتر نیز چنین موردی را تأیید می‌کند؛ چراکه امیرحسین به‌تنهایی روی 53 درصد گل‌هایی که تیمش تا‌به‌الان در لیگ برتر زده، مستقیم اثرگذار بوده است. با‌این‌حال برای اینکه مشخص شود او ارزشمندترین بازیکن این روزهای فوتبال ایران است، باید به کارنامه‌اش در لیگ قهرمانان آسیا‌2 هم اشاره‌ای شود تا مشخص شود این چهره 24‌ساله تا چه اندازه متحول شده است. حسین‌زاده نه‌تنها در لیگ برتر ایران فعلا به طور مشترک عنوان آقای گلی را در اختیار دارد، بلکه در آسیا هم این روزها چنین عنوانی را یدک می‌کشد. او از چهار دیداری که برای تراکتور در این فصل در آسیا به میدان رفته، موفق شده شش گل بزند و دو بار هم به هم‌تیمی‌هایش پاس گل دهد. آمارش درخشان است و در این لیگ هم یک‌تنه روی 50 درصد گل‌های تراکتور اثرگذاری کرده است. شاهکارش را هم که می‌شود در بازی آخر تراکتور، در تقابل با الوکره و در روزی که ستاره‌های مدعی این تیم یکی پس از دیگری سوتی می‌دادند دید. تراکتور برابر الوکره بازی را 3-3 به پایان برد تا امیرحسین دوباره روی 100 درصد گل‌های تیمش در این بازی نقش‌آفرینی کند. او یک بار دروازه رقیب را گشود و دو پاس گل هم داد تا مانع از شکست این تیم تبریزی در این بازی شود. حالا بزرگ‌ترین پرسشی که مطرح می‌شود آینده این بازیکن 24ساله است؛ آیا او در تیم ملی فرصت بیشتری برای درخشیدن به دست می‌آورد یا خیر؟ از آن مهم‌تر اینکه، آتشی که این روزها در فوتبال ایران به راه انداخته، تا انتهای لیگ خرمن رقبا را می‌سوزاند؟