تردیدها درباره شماره یک تیم ملی؛ قفس توری نامطمئن!
علیرضا بیرانوند و سیدحسین حسینی به عنوان دروازهبانهای اول و دوم تیم ملی که هر دو هم باتجربه هستند، در بازیهای باشگاهیشان در ماههای گذشته عملکرد انتقادبرانگیزی داشتهاند و همین موضوع باعث شده تردیدها و نگرانیها درباره این پست مهم در تیم ملی اوج بگیرد. گرچه تیم ملی فوتبال راه زیادی تا صعود به جام جهانی ندارد و این مهم را باید انجامشده دانست، اما دارایی فعلی فوتبال ایران در منطقهای که باید امن و محکم باشد، چندان امیدوارکننده نیست. بهویژه آنکه تیم ملی احتمالا در جام جهانی با یکی از همین نامهای موجود باید به مصاف رقبا برود و در این شرایط نگرانیها افزایش مییابد.


علیرضا بیرانوند و سیدحسین حسینی به عنوان دروازهبانهای اول و دوم تیم ملی که هر دو هم باتجربه هستند، در بازیهای باشگاهیشان در ماههای گذشته عملکرد انتقادبرانگیزی داشتهاند و همین موضوع باعث شده تردیدها و نگرانیها درباره این پست مهم در تیم ملی اوج بگیرد. گرچه تیم ملی فوتبال راه زیادی تا صعود به جام جهانی ندارد و این مهم را باید انجامشده دانست، اما دارایی فعلی فوتبال ایران در منطقهای که باید امن و محکم باشد، چندان امیدوارکننده نیست. بهویژه آنکه تیم ملی احتمالا در جام جهانی با یکی از همین نامهای موجود باید به مصاف رقبا برود و در این شرایط نگرانیها افزایش مییابد.
در تأیید وضعیت نامناسب دو دروازهبان مدعی پوشیدن پیراهن شماره یک تیم ملی کافی است به عملکرد آنها در بازیهای اخیر مقابل التعاون و النصر بنگریم؛ جایی که هم بیرانوند به عنوان دروازهبان مدعیتر برای تصاحب پیراهن شماره یک تیم ملی و هم سیدحسین حسینی که در همه این سالها غالبا نامش بهعنوان نفر دوم این پست مطرح بوده، نمایش بسیار نگرانکنندهای مقابل نمایندههای فوتبال عربستان از خود به جا گذاشتند.
حسینی در بازی با النصر عربستان یکی از عوامل اصلی شکست تیمش بود و شاید اگر آن اشتباه مرگبار را در صحنه رقمخوردن گل اول مرتکب نمیشد، روحیه تیمش اینگونه تضعیف نمیشد و استقلال قافیه را به حریف نمیباخت. پرواضح است که بسیاری از کارشناسان فوتبال ایران از استقلال انتظار برد نداشتند، اما دستکم انتظاری که میرفت این بود که آبیها با نمایشی جسورانه دستکم باختی آبرومندانه را رقم بزنند که اشتباهات پیدرپی بازیکنان که سیدحسین حسینی یکی از آنها بود، این اجازه را به آبیپوشان پایتخت نداد.
علیرضا بیرانوند نیز که در سالهای گذشته همواره در نقل و انتقالات سروصدای بسیار به پا کرده، در سراشیبی سقوط قرار دارد و اگر نگاهی به عملکرد او در بازیهای مهم داخلی و خارجی بیندازیم، به این یقین میرسیم که او نیز دیگر آن بیرانوند رسوخناپذیر و سدی محکم مقابل مهاجمان حریف نیست. بیرو در جریان بازی با التعاون عربستان مرتکب اشتباهات بزرگی شد و درحالیکه امید میرفت در ضربات پنالتی عصای دست تیمش باشد، اما در کمال ناباوری حتی یک بار هم موفق نشد مسیر پنالتیهای حریف را درست تشخیص بدهد و با نمایش ضعیف خود در پنالتیها نتوانست مانع حذف تراکتور در آسیا شود.
درحالحاضر بهجز بیرانوند و حسینی نیز دروازهبانهای مطمئنتری در فوتبال ایران وجود ندارد و هیچیک از «شماره یک»های فوتبال ایران موفق نشدند جایگاه بیرانوند و حسینی را که در سالهای اخیر دائما به تیم ملی دعوت شده و در قفس توری قرار گرفتهاند، به مخاطره بیندازند و تنها امید این است که در زمان باقیمانده تا شروع جام جهانی ناگهان یک شگفتی در فوتبال ایران رخ داده و یک مدعی جدی برای این دو دروازهبان بیانگیزه پیدا شود یا اینکه یکی از این دو دوباره اوج گرفته تا شاید خیال مربیان تیم ملی از این پست در جام جهانی آتی آسوده شود. نکته ناراحتکننده اینکه هیچ رقیبی هم برای این دو دروازهبان افولکرده فوتبال ایران وجود ندارد. نه پیام نیازمند و نه محمدرضا اخباری که نامشان گاهی مطرح میشود، نه هیچ دروازهبان جوان دیگری قابلیت گرفتن جای این دو دروازهبان را ندارند و فوتبال ایران فعلا باید با همین سرمایهها به جلو حرکت کند تا شاید در آینده یک مدعی با واکنشها و عملکردش، نگاه همه را به خود جلب کند.