آخرین بازمانده آپولو7 درگذشت

مریم مرامی:* رونی والتر کانینگهام در ۱۶ مارس ۱۹۳۲ در کرستون، آیووا به دنیا آمد. او در سال ۱۹۵۱ وارد نیروی دریایی شد و در جنگ کره با جنگنده‌های تفنگداران دریایی پرواز کرد. پس از پایان خدمت در سال ۱۹۵۶ مدرک لیسانس و فوق‌لیسانس فیزیک را از دانشگاه کالیفرنیا دریافت کرد. در اکتبر ۱۹۶۳، زمانی که در شرکت رند کار می‌کرد و در ‌حال تحصیل در سطح دکتری بود، به‌عنوان سومین گروه از فضانوردان ناسا انتخاب شد.

کانینگهام، فیزیک‌دان و خلبان سابق تفنگداران دریایی، به همراه سروان والتر ام. شیرا جونیور از نیروی دریایی و سرگرد دان اف. آیزل از نیروی هوایی در مأموریتی ۱۱روزه، در اکتبر ۱۹۶۸ شرکت داشتند. زمانی که آپولو7 حدود ۱۸۷ مایل بالای زمین در چرخش بود، فضانوردان در‌ حال آزمایش ماژول‌هایی برای فرود روی ماه بودند. آنها طولانی‌ترین و موفق‌ترین پرواز فضایی را انجام دادند و اولین فضانوردان ناسا بودند که در پخش زنده تلویزیونی در حین گردش به دور زمین ظاهر شدند.

کانینگهام در آن زمان غیرنظامی بود و به همراه کاپیتان شیرا و سرگرد آیزل، خدمه این مأموریت را بر عهده داشت‌. کانینگهام به‌عنوان خلبانِ ماژولِ ماه در این پروازِ فضایی بود که در ۱۱ اکتبر از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کندی فلوریدا پرتاب شد و پس از اتمام مأموریت، حدود ۳۲۵ مایلی جنوب برمودا یعنی کمتر از یک مایل از هدف، فرود آمد. درواقع فضاپیمای آنها به قدری خوب عمل کرده بود که آژانس، خدمه بعدی را طی مأموریت آپولو8 در ۲۱ دسامبر سال ۱۹۶۸ به دور ماه فرستاد.

ناسا گفت که کانینگهام، آیزل و شیرا یک مأموریت تقریبا عالی را انجام دادند. بیل نلسون مدیر ناسا اظهار کرد کانینگهام «بیش از همه» یک کاوشگر بود که کار او پایه‌های مأموریت فضایی آرتمیس را گذاشت.

بلافاصله پس از آپولو7، کانینگهام به‌عنوان مدیر برنامه Skylab شناخته شد که اولین ایستگاه فضایی آمریکا را توسعه داد. در سال ۱۹۷۰ فضانورد پیت کنراد جانشین او شد و کانینگهام سال بعد، پس از ناکامی در گرفتن مأموریت برای پرواز در مأموریت‌های آتی Skylab از ناسا استعفا داد. او پس از بازنشستگی از ناسا در حوزه مهندسی، تجارت و سرمایه‌گذاری مشغول به کار شد. علاوه بر آن، سخنران عمومی و مجری رادیو هم بود. او در مورد حرفه خود به‌عنوان فضانورد، خاطراتی را به نام «پسران آمریکایی» نوشت. در سال ۲۰۱۲، به همراه گروهی از فضانوردان سابق و کارمندان ناسا، در نامه‌ای به آژانس به ادعاهای اثبات‌نشده‌ای که عامل اصلی گرمایش جهانی، دی‌اکسید کربن ساخته دست بشر است، انتقاد کرد. او درحالی‌که اذعان داشت یک دانشمند آب‌وهوا نیست اما نسبت به فعالیت‌های انسانی که باعث تغییرات آب‌وهوایی می‌شود، ابراز تردید کرد و اجماع علمی را در گفت‌وگوهای عمومی به هم زد. کانینگهام با انعکاس تجربه‌اش در ناسا، اظهار کرد این امر به او اعتماد‌به‌نفس می‌دهد تا بر چالش‌های پیش‌رو تسلط یابد.

او در سال ۱۹۷۲، زمانی که یک مجتمع املاک و مستغلات یک‌میلیارد‌دلاری را در هیوستون مدیریت می‌کرد، به واشنگتن‌تایمز گفت: من مأموریت فضایی را نمایشی می‌دانم که در آن شرکت کردم و بر این باورم که چیزی وجود ندارد که نتوانم از عهده آن برآیم. او در پاسخ به این سؤال که آیا چیزی در فضا دیده که او را تغییر داده است، گفت: من یک فیزیک‌دان هستم و هر چیزی که در این پرواز با آن برخورد کردم، قابل توضیح بوده و این موضوع، دیدگاه مرا نسبت به دین، زندگی و زمین تغییر نداده است. اگرچه کانینگهام پس از آپولو7، مأموریت فضایی دیگری انجام نداد اما همچنان طرفدار اکتشافات فضایی بود. او به روزنامه واشنگتن‌تایمز گفت: من فکر می‌کنم انسان‌ها باید به گسترش و بیرون‌راندن سطوحی که در آن در فضا زنده می‌مانند، ادامه دهند. والتر کانینگهام، آخرین فضانورد بازمانده از اولین مأموریت فضایی موفق در برنامه آپولو ناسا که به هموار‌کردن راه رسیدن به ماه کمک کرد، هفته گذشته در ۹۰‌سالگی درگذشت. ناسا، مرگ کانینگهام را تأیید اما علت آن را ذکر نکرد. خانواده کانینگهام در بیانیه‌ای گفتند: جهان یک قهرمان واقعی دیگر را از دست داده است و ما سخت برای او دلتنگ خواهیم شد.

* کارشناس ارشد علوم شناختی رسانه