جنگ علیه زنان

الجزیره گزارشی درباره حضور زنان به طور مخفیانه در محیط آرایشگاه‌های افغانستان منتشر کرده است. پس از روی کار آمدن طالبان، آنها تمام سالن‌های زیبایی را در سراسر افغانستان تعطیل کرده و اعلام کردند که تعدادی از خدمات از جمله رنگ ابرو و آرایش با وضوگرفتن تداخل دارد. این در حالی است که در هیچ کشوری با اکثریت جمعیت مسلمان، سالن‌های آرایش و زیبایی ممنوع نشده و منتقدان می‌گویند رفتار طالبان با زنان، مغایر با آموزه‌های اسلامی است. به گفته طالبان، سالن‌های زیبایی فشار مالی غیرضروری بر داماد‌ها و خانواده‌هایشان تحمیل می‌کنند. در کشوری که بیش از 12 هزار سالن زیبایی در آن افتتاح شده بود، این ممنوعیت بر 60 هزار زن شاغل در آن حوزه تأثیر اقتصادی مخربی گذاشت. درهای سالن‌های زیبایی به تدریج روی ۲۱ میلیون دختر و زن افغان بسته شده و آنان در خانه‌هایشان محبوس هستند و قادر به تحصیل، کار، رفتن به مسافرت و حتی تحرک و جابه‌جایی آزادانه نیستند.

پس از سقوط افغانستان، گرسنگی، سوء‌تغذیه، بیماری، بلایای مرتبط با آب‌وهوا (شامل سیل و زلزله)، افزایش شدید فقر و فروپاشی نظام بهداشت، این کشور در یک‌قدمی قحطی قرار گرفته است. محدودیت‌های اعمال‌شده برای امدادگران زن و غیرممکن‌ کردن کمک‌رسانی به زنان و کودکانشان بحران را بدتر کرده است. اکنون در افغانستان ۳.۲ میلیون کودک و ۸۴۰ هزار مادر باردار و شیرده با سوءتغذیه حاد، متوسط یا شدید مواجه هستند.

یکی از صاحبان آرایشگاهی سابق که نخواسته نامش فاش شود، می‌گوید: «اینجا یک فضای امن و صرفا زنانه بود که می‌توانستیم بیرون از خانه و بدون نیاز به مرد محرم با یکدیگر ملاقات کنیم».

کسانی که این کار را انجام می‌دهند با جریمه‌های سنگین روبه‌رو می‌شوند؛ با وجود این، برخی از زنان به کسب‌وکار‌های مخفی در حوزه زیبایی ادامه دادند. برخی از افراد تازه‌وارد به آن عرصه دانش‌آموزان سابق هستند که از زمانی که دبیرستان‌های دخترانه تعطیل شده و از حق تحصیل محروم شدند، وارد بازار کار در سالن‌های زیبایی زیرزمینی شده‌اند؛ مقاومتی که ناشی از نیاز به تغذیه خانواده‌هایشان و بازیابی زندگی اجتماعی و آینده‌شان است.

یک میکاپ آرتیست ۲۱ساله که نخواسته نامش فاش شود، می‌گوید: «اگر طالبان مرا دستگیر کنند من را به یک اداره ویژه می‌برند. خدا می‌داند آنجا چه اتفاقی خواهد افتاد. آنان مرا ۵۰ هزار افغانی (۷۰۴ دلار) جریمه کرده و به مرد محرم خانواده‌ام هشدار می‌دهند یا حتی به او حمله می‌کنند. اگر برای بار دوم گرفتار شوید به زندان فرستاده خواهید شد».

برشنا یکی از بسیاری از زنان جوان افغان بود که پس از به قدرت رسیدن طالبان در عرصه آرایش و زیبایی کار خود را آغاز کرد. او اولین زنی در خانواده‌اش بود که به دانشگاه می‌رفت و در ۲۲سالگی رؤیای دیپلمات‌شدن در سر داشت. پس از بازگشت طالبان به قدرت دیگر حتی نتوانست به دانشگاه بازگردد. برشنا می‌گوید: «ناگهان آینده‌ام هیچ‌وپوچ شد». او در یک سالن زیبایی شغل کم‌درآمدی پیدا کرد تا بتواند بخشی از احتیاجات خانواده را تأمین کند؛ چراکه او تنها نان‌آور خانه است. او پس از دو سال توانسته بود تکنیک‌ها را یاد بگیرد و از انزوا و افسردگی هم بیرون بیاید؛ اما ناگهان متوجه شد نوبت تعطیلی سالن‌های زیبایی رسیده و به این ترتیب تنها جزیره آزادی او فروریخت و درونش ویران شد. اما او تسلیم نشده و مخفیانه به کار ادامه می‌دهد. او می‌گوید: «طالبان حق آموزشم را از من ربوده؛ اجازه نمی‌دهم حق کارکردنم را نیز از من بدزدند».

دختر جوان دیگری می‌گوید: «ما در حال محافظت از آزادی خود در برابر قوانین تحمیلی طالبان هستیم». یک مراجعه‌کننده می‌گوید: «وقتی سالن زیبایی به یک مکان مخفی منتقل شد، ترسیدم که بروم؛ اما باید به شجاعت کسانی که به کار خود ادامه می‌دهند احترام بگذارم. این جنگ علیه زنان است».

علی‌رغم ترس و نظارت گسترده‌ای که طالبان برای جلوگیری از حضور زنان در فضا‌های عمومی انجام می‌دهند، زنان می‌گویند: ما انتخاب دیگری نداریم. دانشگاه تعطیل شد، ما به زندگی ادامه دادیم. آنان سالن‌های زیبایی را ممنوع کردند؛ ما دوباره به کار خود ادامه خواهیم داد.