زخم بالکان بر گونه کیانوش

کیانوش رستمی، قهرمان سابق وزنه‌برداری که مدال طلا و نقره المپیک را برای ایران به ارمغان آورده، این روزها دوباره نامش را سر زبان‌ها انداخته است. او تابعیت کشور کوزوو را گرفته و قرار است بعد از ماه‌ها دوری از مسابقات رسمی، این‌بار با پرچم این کشور در مسابقات وزنه‌برداری بحرین به میدان برود. البته داستان توافق کیانوش با کوزوویی‌ها پیچیده‌تر از چیزی است که روایت می‌شود. شایعه شده‌ او با مسئولان وزنه‌برداری این کشور قراردادی 10‌ساله بسته و تا زمانی که توانایی وزنه‌زدن را داشته باشد می‌تواند خودش در رقابت‌ها به میدان برود و پس از آن، عهده‌دار مربیگری در تیم ملی وزنه‌برداری این کشور خواهد شد. از آنجا که کیانوش مدت‌هاست جایی در تیم ملی وزنه‌برداری ایران ندارد، این موضوع چندان جای تعجب ندارد. او اعتقاد داشت توانایی وزنه‌زدن با پرچم ایران را دارد ولی مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری معتقدند رکوردهایش به حدی نمی‌رسد که شانس مجددی برای حضور در تیم ملی داشته باشد. کیانوش هم که دریافته شانسی برای وزنه‌زدن برای ایران ندارد، تهدیدات قبلی‌اش را عملی کرده و تابعیت کشور دیگری را به دست آورده و می‌خواهد برای آنها وزنه بزند. در ورزش ایران نمونه چنین اتفاقاتی کم‌و‌بیش پیدا می‌شود. مهم‌ترین آنها علی ارسلان، کشتی‌گیر فرنگی‌کار ایرانی است که وقتی پشت ترافیک تیم ملی ماند، با دریافت رضایت‌نامه از فدراسیون کشتی ایران راهی صربستان شد و برای این کشور در رقابت‌های مختلف به میدان رفت. دست بر قضا این تابعیت برایش سود هم داشته و چند مدال ارزشمند برای این کشور به دست آورده است. کیانوش هم حالا به هوای همین داستان، تابعیت کوزوو را به دست آورده و دلخوش بود که می‌تواند 16 آذر در بحرین برای این کشور وزنه بزند. ماجرا ولی وقتی پیچیده‌تر شده که ایران حاضر نیست برای او رضایت‌نامه صادر کند تا به کوزوو برود. از آن عجیب‌تر اینکه وزیر ورزش با علم به اینکه رستمی تبعه کوزوو شده از او خواسته قید این تصمیم را بزند و در ایران بماند و با حضور در رکوردگیری، شانس مجدد حضور در تیم ملی را به دست بیاورد. فدراسیون وزنه‌برداری هم که کلا خودش را از این داستان بیرون کشیده و اعتقاد دارد از آنجا که رستمی بدون اطلاع‌ تابعیت کشور دیگری را به دست آورده، اوضاع از کنترل آنها خارج شده و نهادهای دیگر باید درباره کیانوش رستمی و چنین اقدامی تصمیم بگیرند. از آنجا که در سایت فدراسیون جهانی وزنه‌برداری برای رقابت‌های بحرین هم اسم کیانوش رستمی به عنوان ورزشکاری از کوزوو ثبت شده، حالا فقط همین رضایت‌نامه از طرف ایران مانده تا او زیر پرچم کشور دیگری برود؛ رضایت‌نامه‌ای که البته کسی حاضر به صدور آن نیست. رستمی هفته‌های پیش عنوان کرده بود حتی اگر رضایت‌نامه‌ای دریافت نکند، به عنوان ورزشکار آزاد در بحرین شرکت می‌کند و وزنه می‌زند. از آنجا که قرارداد او با فدراسیون وزنه‌برداری ایران چند ماه دیگر به پایان می‌رسد، او بعدها می‌تواند بدون دردسر به کاری که در سر دارد برسد. هرچند در این مورد هم شک‌و‌شبهه وجود دارد و ظاهرا چندان هم ساده نخواهد بود. دقیقا به همین دلیل است که کیانوش دوباره در صفحه مجازی‌اش در اینستاگرام پستی منتشر کرده و این ‌بار از مردم ایران کمک خواسته تا صدای او باشند به این منظور که بتواند بدون دردسر تابعیت کوزوو را به دست بیاورد. رستمی با انتشار ویدئویی در این زمینه گفته است: «من کیانوش رستمی قهرمان المپیک ۲۰۱۶ و نایب‌قهرمان المپیک ۲۰۱۲ هستم. سال‌ها برای ایران جنگیدم و افتخار آفریدم. امروز با بی‌عدالتی و سنگ‌اندازی‌هایی روبه‌رو هستم که اجازه نمی‌دهد نام من برای مسابقات جهانی بحرین که کمتر از شش روز دیگر است، ثبت شود. این در‌حالی است که قبلا می‌گفتند سنش بالا رفته و نمی‌تواند وزنه بزند و به این بهانه نگذاشتند که من برای المپیک ۲۰۲۰ و المپیک ۲۰۲۴ اعزام شوم و بتوانم مردم عزیزم را خوشحال کنم. الان که می‌دانند اگر من به این مسابقات اعزام شوم و برای کشور کوزوو مقام بیاورم در مقابل شما مردم عزیز سیه‌رو می‌شوند، باز می‌خواهند من را اذیت کنند. از شما مردم عزیز می‌خواهم صدای من باشید و قهرمانان ملی نباید قربانی بی‌عدالتی شوند و من تنها برای عدالت می‌جنگم».

داستان کیانوش و دادش از بی‌عدالتی وقتی تبدیل به معمای عجیب‌تری می‌شود که این مسئله بعدی سیاسی به خود بگیرد؛ درواقع فارغ از اختلاف‌نظرهای ورزشی که بین کیانوش و فدراسیون وزنه‌برداری ایران شکل گرفته، زخم حوزه بالکان هم روی گونه کیانوش خودنمایی می‌کند. ماجرا از این قرار است که کوزوو چندین سال قبل یا به طور دقیق‌تر سال 2008 اعلام استقلال کرده و جنجال زیادی به راه انداخته است. این کشور که جمعیت بسیار اندکی دارد، بخشی از صربستان که خود بخشی از یوگوسلاوی سابق است محسوب می‌شود. اعلام استقلال کوزوو به مذاق خیلی از کشورها خوش نیامده که دست بر قضا یکی از آنها ایران است. اگرچه گفته می‌شود بیش از 90 کشور دنیا استقلال کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند ولی بعدها فاش شده که تعدادی از همین کشورها که ابتدا با استقلال کوزوو مشکلی نداشتند، بعدها پشیمان شده و این اعلام نظر مثبت را پس گرفتند. تکلیف ایران در این زمینه ولی از همان روز نخست روشن بوده. ایران در عصر محمود احمدی‌نژاد و با تأسی از هم‌پیمانانش، خاصه روسیه، با استقلال کوزوو مخالفت کرد. این مخالفت از سوی احمدی‌نژاد در همان سال 2008 اعلام شد و سپس تا چهار سال بعد به طور رسمی در ادبیات مقامات وزارت خارجه ایران تکرار می‌شد. حالا بحرانی که گریبان کیانوش را بیش‌از‌پیش گرفته شامل این زخم سیاسی هم می‌شود. ایران می‌گوید اصلا کشوری به اسم کوزوو را به رسمت نمی‌شناسد که بخواهد برای کیانوش رستمی رضایت‌نامه‌ای به مقصد آن صادر کند. این یکی، تازه‌ترین گرفتاری کیانوش است که امیدوار بود و هست تا توانایی‌هایش را در همین هفته پیش‌رو به ایرانی‌ها در بحرین ثابت کند.