در هفتمین روز از درگذشت حسین‌الحسینی
درباره شخصیتی ملی
وقتی از شخصیت‌های ملی سخن به میان می‌آید، افرادی مد‌نظر هستند که در اصطلاح منش ملی دارند و رفتار آنها از سوی اکثریت جامعه، صرف‌نظر از گرایش‌های قومی، مذهبی و سیاسی، مورد توجه است.
وقتی از شخصیت‌های ملی سخن به میان می‌آید، افرادی مد‌نظر هستند که در اصطلاح منش ملی دارند و رفتار آنها از سوی اکثریت جامعه، صرف‌نظر از گرایش‌های قومی، مذهبی و سیاسی، مورد توجه است.
یکی از این نمونه‌ها حسین الحسینی، رئیس سابق پارلمان لبنان بود که هفته گذشته در 86سالگی از دنیا رفت. بعد از درگذشت او، سه روز در لبنان عزای عمومی اعلام شد و همه احزاب و جناح‌های سیاسی لبنان پیام تسلیت دادند و در عالی‌ترین سطوح در مراسم تشییع او شرکت کردند.
الحسینی از سال 1972 وارد مجلس لبنان شد و کرسی نمایندگی منطقه شمال شرقی (بعلبک و هرمل) را به مدت 36 سال بدون رقیب حفظ کرد و زمانی که روند اداره امور را خلاف مصالح ملی دید، به‌رغم محبوبیت مردمی، از نمایندگی مجلس کنار رفت. او که از سال ۱۹۸۴تا ۱۹۹۲ ریاست پارلمان را هم بر عهده داشت، به‌عنوان معمار توافق‌نامه طائف در سال 1990 و خاتمه‌دهنده جنگ‌های داخلی لبنان شناخته می‌شد که در همکاری نزدیک با دیگر طرف‌های لبنانی و خارجی به آن دست یافت. وی از دوستان نزدیک امام‌موسی صدر و همکاران او در تشکیل مجلس اعلای شیعیان و مجلس یاری جنوب و حرکه‌المحرومین و همراهان شهید چمران در تأسیس جنبش امل بود. من این شانس را داشتم که ملاقات‌هایی با او داشته باشم. فردی مبادی به آداب، محترم، صادق و مستقل بود. الحسینی شناختی تحسین‌برانگیز از تاریخ لبنان و موقعیت آن در منطقه داشت. تحلیل‌های او راهبردی، دقیق و عمیق بود و معمولا زوایای جدیدی از هر پدیده سیاسی و اجتماعی را به روی مخاطب باز می‌کرد و به معنای واقعی کلمه ملی و میهنی بود. یکی از ویژگی‌های ممتاز او این بود که تا آخر عمر مستقل ماند.
متأسفانه در چند دهه اخیر برخی افراد و جریان‌های سیاسی در ایران، تعامل سازنده‌ای با او نداشتند و از ظرفیت این شخصیت برجسته بهره لازم را نبردند و تمایلی به حضور او در معادلات سیاسی و منطقه‌ای از خود نشان ندادند.
