تغییر نام هند به بهارات، خیانت به اتحادیه هند میراث 1947

‌اردوان امیراصلانی: اجلاس اخیر جی20 در حالی برگزار شد که هیچ بیانیه مهمی درباره جنگ اوکراین یا گذر از سوخت‌های فسیلی در پی نداشت. این رویداد به میزبانی نارندرا مودی، یک سال قبل از انتخابات قانون‌گذاری 2024 هند، ویترینی برای ایدئولوژی ملی‌گرایانه او بود. در دعوت‌نامه‌های ارسالی برای سران جی20 از واژه بهارات به جای هند برای نامیدن کشور استفاده شد و نخست‌وزیر هند، نارندرا مودی نیز در سخنرانی خود از واژه سانسکریت «بهارات» به جای هند استفاده کرد. این اصطلاح در قدیمی‌ترین متون ودایی هند ذکر شده و به کل شبه‌قاره هند اشاره دارد. لازم به ذکر است که قانون اساسی هند در ماده اول خود به نام بهارات اشاره می‌کند. 75 سال پس از استقلال از امپراتوری بریتانیا در سال 1947، نارندرا مودی قصد دارد واژه «هند» را به صورت قانونی از تمام متون رسمی حذف کند و واژه «بهارات» را به عنوان نام کشور جایگزین آن کند. در واقع، نامی که همیشه هند بوده است، اکنون به عنوان «میراث توهین‌آمیز استعمار بریتانیا» در مقابل نسخه سانسکریت آن به عنوان «نماد فرهنگ هند» ارزیابی می‌شود. با این حال، این تحلیل معنایی تنها یک تفسیر نادرست است که به حقیقت تاریخی توجه چندانی ندارد. در واقع، واژه «هند» بسیار قدیمی‌تر از دوران استعمار بریتانیاست، زیرا از نام سانسکریت رودخانه سند «سیندو»، مرز طبیعی هند در دوران باستان گرفته شده است. هرودوت نیز در قرن پنجم قبل از میلاد همین نام را برای تعریف «کشور هند» در کتاب تحقیق ذکر کرده است. تمایل برای تغییر نام کشور صرفا به نام سانسکریت آن بیانگر دیدگاه تنگ‌نظرانه هویت هندی است که نارندرا مودی و حزب فوق ملی‌گرای او «بهاراتیا جاناتا» برای مدت تقریبا 10 سال در موضع قدرت از آن دفاع کرده‌اند. این موضوع بیش از هر چیز بخشی از فعالیت گسترده جهانی «استعمار‌زدایی» هند و فساد ناشی از نفوذ مهاجمان از جمله انگلیسی‌ها و مغول‌هاست. حاکمان مسلمان غنای فرهنگی و قومی، هویت، تاریخ و بناهای تاریخی مانند تاج‌محل را به هند هدیه کردند که امروزه نماد آن در سراسر جهان است. تبعیض فزاینده‌ای که دولت مودی علیه مسلمانان هند اعمال می‌کند و همچنین الحاق کشمیر و اقداماتی که امروزه توسط جامعه بین‌الملل و به ویژه سایر قدرت‌های مسلمان به استثنای پاکستان کاملا نادیده گرفته شده، منعکس‌کننده این اهداف است.

اما هدف حزب بهاراتیا جاناتا نخبگان سکولار هندی است که از لحاظ تاریخی جواهر لعل نهرو، اولین نخست‌وزیر هند مستقل نماد آن است. او تقریبا بدون وقفه از سال 1947 تا 2014 از طریق حزب کنگره حکومت کرد و بیش از حد سکولار و غرب‌زده و جدا از مردم هند در نظر گرفته می‌شود. بنابراین، استفاده از واژه «بهارات» در سال پیش از انتخابات اهمیت ویژه‌ای دارد. زیرا شکی نیست که انتخابات عمومی 2024 سرنوشت‌‌سازترین انتخابات در تاریخ معاصر هند خواهد بود. شرکت‌کنندگان در این انتخابات یا سنت کثرت‌‌گرایانه پدران دموکراسی هند را ادامه می‌دهند و یا راه هندوئیسم را در قالب ملی‌گرایی هندو انتخاب خواهند کرد. اعتقاد راسخ به فساد روح هند توسط حکومت مغول و بریتانیا در قلب این دکترین که توسط روشنفکران ملی‌گرای هندو رواج یافته، رسوخ کرده و بدین ترتیب علاوه بر توجیه ایده درگیری آشکار با مسلمانان هند، در دیدگاه «مینی‌مالیستی» خود از بازگشت به ایده آخاند بهارات یا «هند یکپارچه» و نظریه توسعه‌گرایانه بازگشت به مرزهای هند قبل از تجزیه 1947 حمایت می‌کنند. با این حال، ایجاد مجدد هند «یکپارچه» که از سند تا خلیج بنگال گسترش می‌یابد، به معنای انکار وجود پاکستان و بنگلادش است. آخاند بهارات در بینش حداکثری خود کشورهای میانمار، افغانستان، نپال، بوتان، تبت و سریلانکا را دربر می‌گیرد! اعضای حزب بهاراتیا جاناتا قبل از پرداختن به این فانتزی توسعه‌طلبانه، در تلاش هستند تا هند را به یک «ملت هندو» در مرزهای میراث سال 1947 تثبیت کنند. این امر تهدید مستقیمی برای موجودیت اقلیت‌های قومی و مذهبی کشور و در نتیجه ترویج و توجیه خشونت محسوب می‌شود. این دیدگاه انحصاری از هویت هندی، به طور متناقض سرزمین هند که توسط مبارزات سیاسی نهرو و گاندی شکل امروزی را به خود گرفته، مورد تهدید مستقیم قرار می‌دهد. در واقع، تغییر نام هند به نام سانسکریت آن به منزله انکار شخصیت سیاسی هند و تبدیل آن به یک نشانگر تمدنی و فرهنگی انحصاری خواهد بود. بنابراین، چه کسی می‌تواند منکر شود که اردو یک زبان هندی است که در دهلی نو و همچنین در داکا یا لاهور صحبت می‌شود، یا اینکه موسیقی پاکستان موسیقی هند است؟ در نهایت، مودی با حذف واژه هند به ما یادآوری می‌کند که هندی‌بودن فراتر از مرزهای فعلی اتحادیه هند است. این اقدام به پاکستان با هویت چندفرهنگی و چندقومی دلیل جدیدی برای ادعای میراث اصلی مغول‌ها را می‌دهد. این مناقشه در اسلام‌آباد نیز خاطره جنجالی را زنده کرد که در سال 1947 محمدعلی جناح، بنیان‌گذار پاکستان، با انتخاب نام هند توسط دهلی نو مخالفت کرد. او بر این باور بود که هند یک تمدن منسجم است و این ساخت‌وساز بسیار فراتر از دو کشور تازه‌متولد است که قانونا بخشی از آن هستند. بنابراین، مودی از طریق بازنویسی تاریخ و برداشت نادرست خود از هویت هندی، در جهت مخالف اهداف خود باعث تضعیف کشور و تقویت مشروعیت «دشمنی برادران» می‌شود.