افعی تهران مرثیه‌ای برای زخم‌های کهنه
افعی تهران، سریالی به کارگردانی سامان مقدم و نویسندگی پیمان معادی تا اینجای کار اثری تحسین‌برانگیز بود که به جرئت می‌توان گفت با بازی درخشان پیمان معادی یکی از کم‌نقص‌ترین تولیدات شبکه نمایش خانگی است. شاید مهم‌ترین وجه تمایز این سریال را باید در بازی یکدست و رئال پیمان معادی دید که آنچنان مخاطب را شیفته می‌کند که شاید دیگر سناریو و روند داستان برای او مهم نباشد. البته فارغ از پیمان معادی، سایر بازیگران نیز بسیار خوش درخشیده‌اند. البته تأکید بر قوت بازیگری به معنای بی‌اهمیت‌بودن سایر نکات نیست؛ پیکره‌بندی داستان اصلی تشکیل‌‌شده از چند خرده‌داستان که هر‌کدام به خوبی روایت را پیش می‌برند، شخصیت‌پردازی‌ها، تصویربرداری خوب سریال که از دیگر نقاط قوت این اثر است، رعایت استانداردهای فنی و کارگردانی، استفاده مناسب از موسیقی و تدوین آن با تصاویری از محیط‌های پرتنش شهر که خود یک خرده‌داستان بصری است، همه و همه از نکات بارز این سریال است.
افعی تهران، سریالی به کارگردانی سامان مقدم و نویسندگی پیمان معادی تا اینجای کار اثری تحسین‌برانگیز بود که به جرئت می‌توان گفت با بازی درخشان پیمان معادی یکی از کم‌نقص‌ترین تولیدات شبکه نمایش خانگی است. شاید مهم‌ترین وجه تمایز این سریال را باید در بازی یکدست و رئال پیمان معادی دید که آنچنان مخاطب را شیفته می‌کند که شاید دیگر سناریو و روند داستان برای او مهم نباشد. البته فارغ از پیمان معادی، سایر بازیگران نیز بسیار خوش درخشیده‌اند. البته تأکید بر قوت بازیگری به معنای بی‌اهمیت‌بودن سایر نکات نیست؛ پیکره‌بندی داستان اصلی تشکیل‌‌شده از چند خرده‌داستان که هر‌کدام به خوبی روایت را پیش می‌برند، شخصیت‌پردازی‌ها، تصویربرداری خوب سریال که از دیگر نقاط قوت این اثر است، رعایت استانداردهای فنی و کارگردانی، استفاده مناسب از موسیقی و تدوین آن با تصاویری از محیط‌های پرتنش شهر که خود یک خرده‌داستان بصری است، همه و همه از نکات بارز این سریال است.
افعی تهران مرثیه‌ای برای زخم‌های کهنه است؛ اثری که بی‌پرده سراغ مشکلات اجتماعی رفته و موشکافانه به ریشه‌های این مشکلات می‌پردازد. گاه با تلنگرهای مفهومی، مخاطب را چون افعی نیش می‌زند مانند سکانس برخورد آرمان بیانی (که کوله‌باری از مشکلات دوران کودکی را به دوش می‌کشد) با ناظم دوران کودکی‌اش و گاه مسیر داستان را به دنیای عاشقانه او با تراپیستش با بازی خوب سحر دولتشاهی می‌برد.
افعی تهران در کنار یک اثر هنری ارزشمند، با طرح روایت‌هایی مختلف از شکست‌های افراد در زندگی‌شان، آسیب‌های شخصیتی که در دوران کودکی وارد می‌شود و بیماری‌های مختلف رفتاری شهروندان، مسئولیت اجتماعی خود را در قبال جامعه نیز به خوبی ایفا می‌کند. بدون شک تولید آثاری این‌چنین که به تاریک‌خانه‌های روحی و رفتاری جامعه وارد می‌شود و به مسائل ابتدایی زندگی افراد مانند امنیت و داشتن احساس امنیت، اهمیت گفت‌وگو و داشتن هم‌صحبت خوب، مسائل تربیتی و... می‌پردازد، باید بیش از پیش در اولویت فیلم‌سازان و سیاست‌گذاران حوزه نمایش قرار بگیرد. البته نباید از این نکته غافل شویم که تجربه نشان داده است بسیاری از آثار تولیدی در سینما، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی علی‌رغم شروع خوب و داشتن داستان جذاب، در میانه راه با افت شدید مواجه شده‌اند، به‌طوری که هیچ نشانی از آن شروع خوب در پایان کار وجود نداشته است. امیدواریم سازندگان افعی تهران این کار حرفه‌ای را به پرتگاه سقوط نبرند تا شاهد یک الگوی خوب در صنعت سریال‌سازی در شبکه نمایش خانگی باشیم.
