آیا نگران آبله میمونی باشیم؟
1- اگرچه در تاریخ علم، ایرانیان و ترک‌ها را نوآوران واکسیناسیون می‌دانند، اما نخستین واکسن موفق نوین را به «ادوارد جنر»، پزشک انگلیسی نسبت می‌دهند. او در سال ۱۷۹۶، واکسن آبله را عرضه کرد تا آدمی را از چنگ این بیماری سه‌هزارساله که میلیون‌ها نفر انسان را به کام مرگ کشانده بود، رها کند.
4- از روز ۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۱، بیماری آبله میمونی در ۱۲ کشور جدید مشاهده شده است و تا روز ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ ساعت ۱۳، دقیقا ۹۲ مورد تأیید شده و ۲۸ مورد مشکوک در ۱۲ کشور عضو که بومی ویروس آبله میمونی نیستند، گزارش شده است: استرالیا، بلژیک، کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، هلند، پرتغال، اسپانیا، سوئد، انگلستان و ایالات متحده. باید تأکید کرد هنوز هیچ گزارشی از مرگ‌ومیر افرادی که به این بیماری دچار شده‌اند، گزارش
نشده است.
5- علائم بیماری آبله میمونی معمولا شامل تب، سردرد شدید، درد عضلانی، کمردرد، کم‌توانی جسمی، تورم گره‌های لنفی و جوش‌های پوستی یا ضایعات است. جوش‌ها معمولا به تعداد چند تا چند هزار در یک تا سه روز از شروع تب روی صورت، کف دست‌ها و کف پاها و گاه در دهان و دستگاه تناسلی و نیز در چشم پدیدار می‌شوند و سپس خشک و پوسته‌ای می‌شوند و فرومی‌ریزند. علائم به طور معمول دو تا چهار هفته باقی می‌مانند و معمولا خودبه‌خود و بدون درمان از بین می‌روند.
بیماری آبله میمونی داروی خاصی ندارد و می‌توان با رعایت بهداشت و آموزش عمومی از انتشار آن جلوگیری کرد. البته واکسن آبله تا ۸۵ درصد برای مقابله با این بیماری مؤثر است و منجر به بیماری خفیف و سپس مقاومت بدن می‌شود.
6- اگرچه آبله میمونی معمولا چندان مسری نیست و بیماری کم‌خطری به شمار می‌آید و برای انتشار آن بین افراد نیاز به تماس فیزیکی نزدیک با فرد بیمار است، اما آموزش و هوشیاری مردم نسبت به گسترش آن
لازم است. از هم‌اکنون افزایش آگاهی در مورد آن به جلوگیری از انتقال بیشتر کمک می‌کند. در‌عین‌حال که نباید نگرانی چندانی درباره گسترش آن داشته باشیم، غفلت از آن نیز جایز نیست و ممکن است موجب انتشار گسترده‌تر آن شود. به نظر می‌رسد نبرد انسان با ویروس‌ها پایان‌ناپذیر است.
