چرایی تردید در انتخابات هیئت‌رئیسه اتاق ایران
این نویسنده سابقه‌ای 30ساله در خدمت عمومی غیرموظف در اتاق بازرگانی (و صنایع و معادن و کشاورزی) ایران دارد. خود به درازا کشاندن اسم اتاق جایزه‌ای در اطناب کلام لازم دارد! در این دیدگاه خدمت پس از یک دوره چهارساله دبیرکلی اتاق شاهد هفت دوره انتخابات هیئت نمایندگان و در پی آن انتخاب هیئت‌رئیسه‌ها بوده و در آنها مشارکت فعال داشته‌ام.
این نویسنده سابقه‌ای 30ساله در خدمت عمومی غیرموظف در اتاق بازرگانی (و صنایع و معادن و کشاورزی) ایران دارد. خود به درازا کشاندن اسم اتاق جایزه‌ای در اطناب کلام لازم دارد! در این دیدگاه خدمت پس از یک دوره چهارساله دبیرکلی اتاق شاهد هفت دوره انتخابات هیئت نمایندگان و در پی آن انتخاب هیئت‌رئیسه‌ها بوده و در آنها مشارکت فعال داشته‌ام. اما در این دوره با نزدیک‌شدن ورودم به دهه نهم عمرم (متولد تیر 1322) تصمیم گرفتم در این دور از انتخابات اتاق (دوره دهم) گوشه عزلت گزینم و به هیچ شکلی دخالتی نداشته باشم.
این انتخابات به شایستگی و سلامت، در اسفندماه گذشته، در اتاق تهران و شهرستان‌ها برگزار شد و هیئت نمایندگان هر اتاق که پارلمان آن به شمار می‌آید، برگزار شد. در پی این انتخابات عمومی هیئت‌رئیسه هر اتاق را نمایندگان آن اتاق برگزیدند. سپس براساس قانون اتاق بازرگانی و آیین‌نامه‌های آن، برگزیدگان اتاق‌ها برای هیئت نمایندگان اتاق ایران با معرفی ۲۰ نماینده از وزارتخانه‌های اقتصادی تکمیل شد و این هیئت نمایندگان روز 20/3/1402 هیئت‌رئیسه اتاق ایران را برای یک دوره چهارساله انتخاب کرد. شگفت اینکه از فردای این انتخاب «بازندگان» که اغلب «بازرگان» تجارت تحریم‌ها هستند، هیاهو برآوردند که نکات ایمنی در این انتخابات رعایت نشده و باید نتیجه ابطال شود!! یاللعجب، شگفتا و دریغا؟
گویا این بداخلاقی مدنی نتیجه لقمه سودهای بادآورده از «تجارت تحریم»های ظالمانه است که همه رنج ملت ایران سرچشمه در این تحریم‌ها دارد. بازندگان حرفه‌ای در این میدان «ابطالی»گری می‌زنند و تنور بخش خصوصی واقعی ایرانی را با شیوه‌های «خصولتی» می‌خواهند خاموش کنند. متأسفانه در این کارزار ناامیدی و «نااطمینانی» را بر فعالان اقتصادی تحمیل می‌کنند. ولی نااطمینانی (Uncertainty) در علم اقتصاد از گناهان کبیره به شمار می‌رود. ناامیدی بر فعالان اقتصادی به «ناامنیت» برای تصمیم‌گیری‌ها می‌انجامد و این همه به کاهش «تولید و اشتغال» می‌انجامد. این روزها دلسوزان اقتصاد و امنیت کشور آشکارا از «اوضاع گیج‌کننده و درفش‌کشانی «عوامل مجهول» سخن گفته‌اند!؟ استاد ما مرحوم پروفسور داگلاس نورث که مجدّد مکتب نهادگرایی اقتصادی است، می‌فرمود: وظیفه هر نهاد ملی و از جمله خود دولت، کاهش نااطمینانی در جامعه است. از آنجا که اتاق‌های بازرگانی نمود نهادهای ملی هستند این نااطمینانی‌پراکنی از کسانی که خود را فعال بخش خصوصی می‌نامند، پذیرفته نیست ولی چون دلگرمی اینها در آبشخوار «خصولتی»ها است، این‌چنین بی‌باکانه پرچم امید و اطمینان‌بخش خصوصی واقعی را پایین می‌کشند!
از آنجا که اتاق بازرگانی به حکم قانون یک نهاد ملی است و طبق تعریف پروفسور نورث نهاد باید در ضمیر اعضای آن نشسته و بروز خارجی آن تقویت نهاد در افواه عمومی باشد و خدمات مدنی هر سازمان را منتسبین و منتخبین آن نهاد پاسداری می‌کنند، اکنون با تعمیم کلام امام خمینی(ره) «ملاک رأی مردم» است.
بنابراین شایسته است «بازندگان» انتخابات هیئت‌ریئسه اتاق ایران هم ردای «نهادگرا» دربر کنند و از باشندگی در سرای لجاجت دست برداشته و به نتیجه انتخابات داخلی اتاق ایران گردن نهند. نه اینکه عرض خود بیالایند و زحمت دیگران دارند و در اقتصاد ملی نااطمینانی و ناامیدی بپراکنند.
باز‌هم یادآوری می‌کنم آن آیه شریفه قرآن را که می‌فرماید:
«ضرب الله مثلا کانت قریه آمنه مطمئنه یاتیها رزفهار غدا من کل مکان، فکفرت بانصم الله فاذقهم الله لباس الجوع و الخوف، فذوقوا بماکنتم یصنعون»
لطفا این کلام خدا را آویزه گوش کنید و در مسیر «نااطمینانی» گام نزنید و به جای امن و اطمینان در شهر خدا برای مردم لباس ترس و گرسنگی ندوزید که این دستاورد نامیمون شماست.
