در ستایش دکتر فاضلی

آنچه در مناظره فرهنگی مشاهده کردیم، داغ دل بسیاری را تازه کرد. اینکه چگونه در رسانه ملی به شخصی حمله می‌شود اما فرصت دفاع از او گرفته می‌شود. کاری که متأسفانه به یک رویه بدل شده است. در باب ارزش علمی آقای دکتر فاضلی نیازی به صحبت نیست. فقط می‌توان به نوشته‌های ایشان رجوع کرد و حجم مخاطبان او را دید. او خود به‌تنهایی دانشگاهی است که تمام هم‌ّو‌غم خود را معطوف به رشد و ارتقای جوانان این سرزمین کرده و هیچ توقعی هم از این‌همه زحمت ندارد.

‌ اینکه یک انسان نجیب و صبور این‌گونه عصبانی می‌شود، حکایت از ظلمی است که به او شده و اینکه چگونه او و امثال او را در این سرزمین به چنین موقعیتی کشانده‌اند. در همین چند روز صحبت‌های زیادی در باب این مناظره شده است. بار علمی طرفین هم مشخص است. خوشبختانه اکنون می‌توان در فضای مجازی با یک جست‌وجوی ساده متوجه شد که هر‌‌کسی به قول معروف چند مرده حلاج است. پس، از این موضوعات عبور می‌کنیم و به نکات مهم‌تری می‌پردازیم. نکاتی که عمق وضعیت اسف‌بار آموزش را در این سرزمین نشان می‌دهد. دانشگاه برخلاف تصور عده‌ای یک ساختمان و چند کلاس و آزمایشگاه نیست. دانشگاه به استادانی که در آن درس می‌دهند و دانشجویانی که در آن درس می‌خوانند، شناخته می‌شود و ارزش هر دانشگاهی با متر و معیار استادان آن شناخته می‌شود. ارزش یک دانشگاه به استادان آن است و هیچ دانشگاهی باعث ارزشمندشدن استاد آن نمی‌شود. اگر این‌گونه باشد، باید در ارزش آن استاد شک کرد که فقط با یک‌سری عناوین - آن‌هم عناوینی که معلوم نیست چگونه به دست آورده - شناخته می‌شود؛ بنابراین دانشگاه باید به وجود استادی مانند دکتر فاضلی افتخار کند و دکتر فاضلی هیچ نیازی به این عناوین ندارد. وقتی چنین کسی اخراج می‌شود، باید فاتحه آن دانشگاه و به طور کلی نظام آموزشی این کشور را خواند. نکته بعدی اینکه در شرایطی که استادان برجسته این‌گونه با دلایل مختلفی اخراج یا بازنشسته می‌شوند، استاد دانشگاه بودن آش دهان‌سوزی نیست که کسی همانند دکتر فاضلی بخواهد به قول کارشناس محترم مناظره، به خاطر آن آبرو و حیثیت کشوری را ببرد. آنچه امثال دکتر فاضلی را غمگین و اندوهناک و حتی این‌چنین عصبانی می‌کند، خالی‌شدن دانشگاه‌ها از استادان برجسته و پس از آن افت نظام آموزشی ماست. اگر اعتراضی هم هست، فقط و فقط به خاطر دغدغه‌ای است که برای آموزش جوانان این مملکت وجود دارد. دکتر فاضلی استاد همه ماست. همه ما از نوشته‌های او بیش از آثار بسیاری دیگر از کسانی که داعیه استادی دارند، استفاده می‌کنیم. او در این مناظره خشم فروخورده خود را نشان داد. خشمی که نه صرفا خشم او، بلکه خشم همه کسانی است که دل‌شان برای این سرزمین می‌تپد و برای آینده آن نگران‌اند و می‌گریند.