مرگ انسانیت

از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (9 ماه پیش) تا امروز‌ بیش از ۳۸‌هزار‌و 664 شهروند غیرنظامی فلسطینی‌ در باریکه غزه به دست نیرو‌های زمینی، هوایی و دریایی اسرائیل کشته شده‌اند. به این رقم اضافه کنید‌ چند‌ده برابر مجروح و معلول و همچنین محله‌ها و زیرساخت‌هایی را که با خاک یکسان شده‌اند و آنانی که از رنج گرسنگی و تشنگی جان داده‌اند. هنوز ۷۲ ساعت از آخرین حمله هوایی اسرائیل به اردوگاهی در غزه نمی‌گذرد که در آن ۹۰ نفر کشته و ده‌ها نفر مجروح شده‌اند. اردوگاهی که از جانب دژخیمان اسرائیلی مکان امن اعلام شده بود، ولی به بهانه وجود یکی از سران حماس در «آنجا»، مورد حمله قرار می‌گیرد و برای چندمین بار به بهانه‌های شناخته‌شده از این قماش، به چنین جنایت بزرگی دست می‌یازد؛ جنایت‌هایی زنجیره‌ای که گویی پایانی بر آن متصور نیست. نمی‌خواهم درباره تاریخ پیدایش رژیم اسرائیل و چگونگی غصب سرزمین آبا و اجدادی صاحبان واقعی آن یعنی فلسطینی‌ها با حمایت تام و تمام استعمارگر پیر (انگلیس) و از به‌کارگیری زور در بیرون‌راندن فلسطینیان از خانه و‌ کاشانه و نیز تخریب خانه‌ها و تصرف مزارع آنها و‌ بیرون‌کردن و آواره‌کردن چند‌ میلیون شهروند این سرزمین و از کشتار کور کَفَر قاسم، جنین، صبرا و شتیلا و هزاران زن و‌ مرد و دختر و پسر نوجوان و‌ جوان در بند و از حمایت قدرت‌های بزرگ‌ و در رأس آنها آمریکا و از بندبازی و فرصت‌طلبی دولت‌ها در وجه‌المصالحه قرار‌دادن این مردم مظلوم و نقش سازمان ملل نامتحد (این امعبد بی‌معجزه) و... سخن بگویم.چراکه آنانی که دستی در تاریخ خاورمیانه دارند، به‌خوبی آگاه هستند‌ هر آنچه در گذر ۷۰ سال گذشته تاکنون درباره حقوق حقه فلسطینیان گفته، نوشته و در قالب قطع‌نامه‌های بدون ضمانت اجرا صادر شده است، همه و همه بی‌نتیجه بوده و نه‌فقط دری، بلکه دریچه‌ای کوچک هم بر روی این زندان باز و ساکنانش گشوده نشده است. می‌خواهم تنها و تنها در مقام مقایسه از یک قلم تبعیض فاحش‌ بگویم که در یکی، دو روز گذشته شاهد آن بوده‌ایم. می‌خواهم از مرگ‌ انسانیت در غوغای این همه شعار انسان‌دوستی بگویم. کمی بیشتر از ۲۴ ساعت قبل، در ایالت پنسیلوانیای آمریکا، دونالد ترامپ، نامزد فعلی جمهوری‌خواهان و رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، هنگام ایراد سخنرانی انتخاباتی توسط یک جوان ۲۰‌ساله آمریکایی با آبشخور جمهوری‌خواهی هدف تروری ناموفق قرار می‌گیرد و در این سوء‌قصد از ناحیه‌ گوش راست زخم برمی‌دارد و چند قطره خون بر روی صورتش سرازیر می‌شود، همین! لحظاتی بعد از وقوع این سوءقصد نا‌فرجام، چنانچه عالم‌ و آدم دیدند و شنیدند، تمامی خبرگزاری‌ها در‌ رقابتی تنگاتنگ و در کسری از زمان به مخابره این خبر پرداختند و تا این زمان تیتر نخست اخبار‌ قریب‌به‌اتفاق بنگاه‌های خبرپراکنی و وسایل ارتباط‌ جمعی‌ نوشتاری، گفتاری و دیداری دنیاست و بی‌تردید از این به بعد نیز تا ماه‌ها بحث و بررسی درباره چگونگی، آثار، منافع و مضرات آن برای آمریکا و دنیا، به وسیله کارشناسان و صاحب‌نظران در زمره مهم‌ترین خبرها خواهد آمد. با پذیرش این واقعیت که به‌کارگیری زور، اعمال خشونت‌ و ارتکاب جنایت، در هر قالب، به هر میزان، از جانب هر تنابنده‌ای، در هر کجای این کره خاکی، با هر توجیه و بهانه و در هر جامه و‌ جایگاه، غیر‌قابل پذیرش و محکوم است ولو به نام قانون و ضمن احترام به خدمات اصحاب رسانه و نقش سازنده آنان در آگاهی‌بخشی، از خود می‌پرسیم‌ آیا مدعیان قدرتمند سیاست و در این‌ میان وسایل ارتباط جمعی، به اندازه چند ساعت گذشته در ماجرای سوءقصد به جان دونالد ترامپ، درباره آنچه از ۹ ماه پیش تا امروز بر ملت مظلوم‌ رفته است، احساس مسئولیت کرده‌اند و از خدا آن‌گونه که برای دونالد ترامپ خواستار بهبودی، سلامت و آرامش‌اش شده‌اند، خواهان توقف این جنگ دهشتناک و نابرابر علیه مردم بی‌دفاع غزه و پیشگیری از کشتار بدون وقفه مردم بی‌پناه و تشنه و گرسنه این باریکه نه در شعار و بر روی کاغذ که در عمل بوده‌اند؟‌ آیا برای سلامت و آرامش این مردم دست به دعا برداشته‌اند؟ آیا وجدان عمومی جهانیان را نسبت به مظلومیت مردم فلسطین در گذر ۷۰ سال گذشته به اندازه همین چند قطره خون یک شهروند آمریکایی از طریق رسانه‌های در اختیار بیدار و آگاه کرده‌اند؟ جوابش ساده است؛ خیر!‌

و اینجاست که باید به حال انسانیت گریست؛ چرا‌که دیر زمانی است‌ اخلاق مرده و انسانیت در پستوی خانه‌ها به خوابی عمیق‌ فرو‌رفته است. شاید هنوز اندک‌ وجدان‌هایی باشند در حالتی نیمه‌بیدار که درد ابوصالح، فعال رسانه‌ای فلسطینی، در نوشته کوتاهش را در واکنش به ترور نافرجام ترامپ تا مغز استخوان درک کرده باشند؛ آنجا که می‌گوید: «یک خراش روی گوش ترامپ جهان را به لرزه درآورد، اما کشتار ۱۵۰ انسان‌ تنها در یک حمله در غزه یک اتفاق عادی است»! باشد تا در آینده‌ای نه‌چندان دور، شاهد بیداری وجدان‌های بیشتری‌ باشیم.