خبرنگاران مشغول کارند!

سحر طلوعی: برخورد پلیس آمریکا با دانشجویان هوادار فلسطین در پردیس‌های دانشگاهی ایالات متحده این روزها یکی از سوژه‌های بخش‌های خبری صداوسیمای ماست. در هر بخش خبری روزانه ما تصاویر بسیار باکیفیت و شفاف از پردیس‌های دانشگاهی و دانشجویان معترض که چادرهای کمپینگ را در محوطه برپا کرده‌اند، می‌بینیم و البته صف‌های فشرده مأموران پلیس را. این دانشجویان برای موضوعی که از قضا به مذاق دولتمردان ایالات متحده خوش نمی‌آید تجمع کرده‌اند، اما رئیس‌جمهور آمریکا می‌گوید اعتراض حق آنهاست، فقط شیشه نشکنند و از سردادن شعارهای نژادپرستانه بپرهیزند... تلویزیون ما می‌خواهد خشونت پلیس را در برخورد با دانشجویان آمریکایی نقد کند و حضور مأموران را در محیط دانشگاهی به تصویر بکشد، اما نخستین موردی که به ذهن من روزنامه‌نگار مخاطب این تصاویر می‌رسد، چیز دیگری است. با خود می‌گویم چه تصاویر شفافی که در آن همه جزئیات مشخص است؛ از چهره پلیس و نشان روی سینه و بازو تا نحوه برخورد آنها و دانشجویان و شعارها و مکالماتی که رد و بدل می‌شود. به عبارت بهتر ذهن من مخاطب می‌رود سراغ خبرنگار و فیلم‌بردار و عکاسی که در نهایت امنیت در محیط اعتراضات حاضر است و کار خود را می‌کند. نه پلیسی برای او خط و نشان می‌‌کشد و دوربینش را می‌شکند که چرا تصاویر ما را ضبط می‌کنی و نه نیروهای دیگر در صحنه حاضر هستند برای جمع‌کردن و بردن و دور‌کردن خبرنگار و عکاس و معترض. آن پلیس می‌داند اگر خشونتی هم مرتکب شود و اضافه‌کاری کند، باید پاسخ‌گو باشد، همان‌طورکه در ماجرای جورج فلوید بود و برکنار شد و حتی همسرش از او طلاق گرفت. در صحنه اعتراضات دانشجویی دانشگاه‌های آمریکا هرکس کار خودش را می‌کند؛ دانشجوی معترض شعار می‌دهد، تحصن می‌کند و حتی گاهی کلاس را به هم می‌ریزد. پلیس فراخوانده‌شده از سوی رؤسای دانشگاه در صحنه حضور دارد برای کنترل جمعیت معترض و برخورد با هرج‌ومرج؛ لابد خشونت هم می‌کند و اشتباه هم مرتکب می‌شود. از همه مهم‌تر اینکه خبرنگار و عکاس هم سر صحنه است و همه وقایع را ثبت و ضبط می‌کند تا پلیس خاطی ادعا نکند پلیس‌نماها در صحنه حاضر بوده و اشتباهاتی مرتکب شده‌اند. جالب اینکه نه‌تنها خبرنگاران و عکاس‌های آمریکایی در صحنه اعتراضات حاضر هستند که خبرنگاران کشورهای دیگر هم کار خودشان را می‌کنند و حتی به پخش مستقیم و زنده تصاویر تجمعات می‌پردازند؛ از جمله خبرنگار جمهوری اسلامی ایران که تا به حال در محدوده این اعتراضات حاضر بوده و خبر و گزارش و فیلم ارسال کرده است. برای مثال، من مخاطب روز پنجشنبه سیزدهم اردیبهشت در بخش خبری ساعت ۱۴ شبکه اول سیما تصاویری زنده و مستقیم از تحصن دانشجویان در محوطه یکی از پردیس‌های دانشگاهی لس‌آنجلس را دیده‌ام. تا امروز که این تجمعات و ماجراهای پیشین و مشابه را دنبال کرده‌ایم نشنیده‌ایم خبرنگاران حاضر در میدان پس از انتشار خبرها و گزارش‌ها و عکس‌ها به ارتباط با دولت‌های متخاصم متهم ‌شوند، برای ارائه پاره‌ای از توضیحات احضار یا دعوت ‌شوند، کار به بازداشت و حبس و قید وثیقه ‌بکشد و مواردی از این دست. یادمان بیاید آن‌کس که صحنه خشونت مرگ‌بار پلیس آمریکا را با جورج فلوید فیلم‌برداری کرد، خبرنگار نبود و شهروندی معمولی و صاحب گوشی دوربین‌دار بود. او با انتشار آن فیلم تا مدت‌ها ایالت‌های مختلف آمریکا را درگیر جنبش «زندگی سیاه‌ها مهم است» کرد. جنبشی که موج آن به بریتانیا و دیگر کشورها هم رسید. اما منتشر‌کننده آن تصویر نه‌‌ تنها به جاسوسی برای کشورهای دیگر متهم نشد که جایزه گرفت. آن فرد باعث شد در برخی ایالت‌های آمریکا قانون برخورد پلیس با مظنون و فرد بازداشتی تغییر کند و از جمله فشار زانو بر گردن از رفتار پلیس حذف شود. او مجرم نبود، خبرنگار بود.