علیمرادلو: مدافع کاهش تصدی گری دولت هستم

بیوک علیمرادلو، از نامزدهای انتخابات اتاق بازرگانی تهران می‌گوید، نگاهی بخشی و جزئی به اقتصاد ندارد و حضور او در اتاق بازرگانی با هدف چانه زنی به نفع تمام اجزا اقتصاد است. وی در بخشی از این گفت‌و گو مهمترین آسیب‌ اتاق بازرگانی را ناتوانی افراد در ارائه مشورت‌های کارشناسی و جسورانه به حاکمیت دانست. این مدیر بخش خصوصی در ادامه «بهترین راه برون رفت از مصائب تحریمی را، تقویت بخش خصوصی » دانست. مشروح این گفت‌و گو را بخوانید:

 

بدون تردید، سیطره نگاه دولتی بر اقتصاد و تولید مهمترین آسیب بخش خصوصی ایران است. البته مساله دولتی بودن تولید، صنعت، بازرگانی و کشاورزی در ایران مساله اکنون ایران نیست؛ شاید قدمت این مشکل به بیش از صد سال و دوره قاجار باز گردد. اما یک عنصر مهم، اقتصاد دهه اخیر را متفاوت از سالیان گذشته کرده است. امروز اقتصاد ایران علاوه بر اینکه دولتی است، درگیر تحریم نیز شده است. 

پاسخ شما یک کلمه است: «بخش خصوصی». مهمترین عنصر بخش خصوصی راندمان و بازدهی است. بخش خصوصی در شرایط تحریمی که منابع ارزی محدود است و دولت باید محتاطانه هزینه کند، با بالاترین بهره‌وری تولید می‌کند. بخش خصوصی منابع مالی را بی مهابا خرج نمی‌کند اما دولت اینطور نیست. به تجربه دیدیم که در یکی از دولت‌ها وقتی قیمت نفت بالا رفت و دلارهای نفتی به کشور سرازیر شد، در حالیکه تحریم بیخ گوش اقتصاد ایران بود، بجای توسعه زیر ساخت یا واردات کالاهای پایه‌ای صنایع، دولت کالاهای لوکس و مصرفی وارد کرد و در عمل سرمایه‌های کشور به باد رفت. حال تصور کنید این منابع در اختیار بخش خصوصی قرار می‌گرفت. بخش خصوصی برای ریال به ریال این هزینه کرد، برنامه ریزی داشت و اجازه نمی‌داد تلف شود.

به همین خاطر به نظر من، بهترین راه پیروزی در این جنگ اقتصادی، تقویت بخش خصوصی است.

شما چرا بعد از چهار دهه فعالیت صنعتی و اقتصادی تصمیم به نامزدی در انتخابات اتاق بازرگانی گرفته‌اید؟

من خودم را سرباز بخش صنعت می‌دانم؛ امروز کشور در شرایط ویژه‌ای قرار دارد و تحریم‌های اقتصادی طولانی و کمر شکن شده است؛ در سالیان اخیر حاکمیت راه‌های مختلفی را برای عبور از تحریم و بهبود وضعیت اقتصادی آزمایش کرده اما آنطور که انتظار می‌رفت موفق نبود. یک دلیل مهم آن رویکرد اشتباه حاکمیت به مساله اقتصاد و تولید است. امروز رابطه بخش خصوصی با حاکمیت درست نیست و این سازو کار باید اصلاح شود تا بخش خصوصی جان و قوام بگیرد تا بتوان در کنار دولت مشکلات اقتصادی را رفع کرد. 

اتاق بازرگانی دو مشکل عمده دارد. مهمترین آسیب اتاق فعلی این است که اعضاء فعلی، جسارت مشاوره به حاکمیت را ندارند. آنها بعضا با طرف‌های حاکمیتی تعارف دارند یا نگاهی سطحی به اتاق دارند. اتاق نیاز به شخصیتی جسور دارد که بتواند به نفع تمام صنعت مذاکره کند. 

بخشی از اتاق، در ادوار گذشته مکرر حضور داشته‌اند و همه ایده‌های خود را بکار گرفته‌اند. این افراد به حضور در اتاق عادت کرده‌اند و احساس می‌کنند اگر از اتاق کنار گذاشته شوند، هویت خود را از دست داده‌اند؛ اما آنها می‌توانند از تجربه‌های خود در جاهای دیگری استفاده کنند.

کسانی که نسبت به اتاق بازرگانی دلسرد هستند، معتقدند افرادی که وارد اتاق می‌شوند، منافع بنگاه یا صنعت وابسته به خودشان را پیگیری می‌کنند؟

این نقد درست است. یکی از دلایل حضور من در این انتخابات درهم شکستن این سنت‌های معیوب و مخرب است. من مدیر عامل یک بنگاه و یک صنعت در اتاق هستم اما اگر شعارها و برنامه‌های من را بررسی کنید، متوجه می‌شوید که مساله من صنعت یا خودروسازی نیست. 

من از بخش خصوصی و کاهش دخالت دولت دفاع می‌کنم. این به نفع تمام اقتصاد کشور است. من مخالف قیمت گذاری دستوری هستم این به نفع بخش کشاورزی، بازرگانی و صنعت است و الزاما منافع بخش خودرو یا بنگاه تحت مدیریت بنده نیست. من از حضور سرمایه گذار خارجی حرف می‌زنم، که این هم در تمامی بخش‌های اقتصاد کشور تحول آفرین است. نکته دیگر اینکه من شعار نمی‌دهم و کاملا عمل می‌کنم. حتی تا کنون بارها با مذاکره، نامه نگاری یا مصاحبه از منافع کلیت بخش خصوصی دفاع کرده‌ام.

اقتصاد ایران ساعت به ساعت فرصت‌های خود را از دست می‌دهد. تحریم و ساختارهای غلط و سیاست‌های مخرب فرصت‌ها را از ما می‌گیرد. باید این مسیر بهبود پیدا کند. من فشار کاری پایان سال را درک می‌کنم. در ماه پایانی سال فعالان اقتصادی فشار کاری بالایی دارند اما من از آنها می‌خواهم یک محاسبه سود و زیان کنند و تصمیم بگیرند دو ساعت صرف زمان برای حضور در انتخابات زیان بیشتری دارد یا حاکمیت چهارساله افرادی که صدای آنها نیستند بر اتاق بازرگانی. فعالان اقتصادی توجه داشته باشند اتاق بازرگانی در حدود یکصد مرکز تصمیم گیری اقتصادی کشور نقش موثری دارند، بنابراین نباید اهمیت این نهاد را دست کم گرفت.