رسالت‌مسی
بالاخره جام جهانی قطر 2022 با همه حواشی، زیبایی‌ها و زشتی‌هایش به پایان رسید. جام جهانی به‌عنوان یک رویداد خاص در بین همه مردم جهان شناخته می‌شود و محال است که در کوچه و خیابان یا در تاکسی‌ها و اداره‌ها، حرفی از جام جهانی و فوتبال نشنیده باشید
بهرام حیدری‌رامشه: بالاخره جام جهانی قطر 2022 با همه حواشی، زیبایی‌ها و زشتی‌هایش به پایان رسید. جام جهانی به‌عنوان یک رویداد خاص در بین همه مردم جهان شناخته می‌شود و محال است که در کوچه و خیابان یا در تاکسی‌ها و اداره‌ها، حرفی از جام جهانی و فوتبال نشنیده باشید. این صرفا مربوط به ایران نیست و در همه دنیا مورد توجه بوده و هست. فوتبال و جام جهانی به زبان مشترک ملت‌ها و جوامع تبدیل شده است. اما علاقه به فوتبال در منطقه آمریکای جنوبی قدری متفاوت است و مردم این منطقه از دنیا، به شکل عجیب‌وغریب و به‌صورت قلبی با فوتبال عجین شده‌اند. برزیلی‌ها با پله افسانه‌ای و بازیکنان طراز‌اول از کافو، روبرتو کارلوس و رونالدوی شگفت‌انگیز تا روماریو، ریوالدو و رونالدینیهو که الحق برازنده لقب شاعر فوتبال بوده و هست و اگر کسی جادوی او با توپ را ندیده باشد، مطمئنا طعم لذت در زندگی را نچشیده است. فوتبال بخشی از ژن برزیلی‌هاست. اما رقیب سنتی آنها، یعنی آرژانتین با حضور دیه‌گو آرماندو مارادونا، به نوعی اعاده حیثیت کرده و به‌واسطه بازی‌های خاطره‌انگیزش، مدعی بزرگی در صحنه‌های بین‌المللی فوتبال شد. قهرمانی و نایب‌قهرمانی او در جام‌های جهانی باعث ایجاد روحیه پیروزی‌طلبی بین مردم آرژانتین شد. آنها هم در عشق و علاقه به فوتبال چیزی از برزیلی‌های رقیب کم ندارند. در سال‌های اخیر با پیدایش نابغه‌ای به نام لیونل مسی انتظار برای تکرار قهرمانی جهان، در دل همه آرژانتینی‌ها دوباره زنده شد و حالا اینجا در سال 2022 و جام جهانی قطر، انتظارها به پایان رسید و این رؤیا به واقعیت تبدیل شد. اگر سوای مسائل فنی فوتبالی بخواهیم جام جهانی قطر را بررسی کنیم، می‌توان فوتبال را به زندگی تشبیه کرد. با همان فرازها و فرودها و با احساس‌های متفاوت موفقیت و شکست در تک‌تک لحظات. دیدیم که تلاش و پشتکار و زندگی حرفه‌ای در اکثر مواقع در برابر استعداد فوتبالی پیروز می‌شود. مثال عینی این داستان بازی کرواسی و برزیل بود. کروات‌های بی‌ادعا ولی منظم و با آن سبک زندگی حرفه‌ای که لوکا مودریچ نماد آنها بود، در مقابل استعداد‌های جوان و ناب برزیلی پیروز شدند. شاید این پیروزی سبک زندگی حرفه‌ای بر سبک زندگی توأم با حواشی بود. شاید اگر برزیلی‌ها قدر خودشان را می‌دانستند و بیشتر به فوتبال توجه می‌کردند جزء چهار تیم نیمه‌نهایی بودند. مورد دیگر می‌توان از کره‌ای‌ها و ژاپنی‌های تلاشگر نام برد که بسیار خوش درخشیدند. ژاپنی‌ها در این جام جهانی به جهانیان درس انسانیت دادند و صحنه‌های زیبای تمیزکردن ورزشگاه‌ها و رختکن‌شان در پایان بازی آخرشان و با وجود شکست و حذف از مسابقات، صحنه‌های بسیار زیبایی را خلق کرد. آنها قدرت فرهنگ بالای خودشان را به معرض نمایش گذاشتند. حرکت شگفت‌انگیز سرمربی آنها، هاجیمه موریاسو که پس از کسب بهترین نتایج تاریخ آنها، به نشان تواضع تا کمر در مقابل هواداران خم شد و از آنها معذرت‌خواهی کرد، نشان از نقش طرفداران فوتبال داشت که مالکان اصلی فوتبال هستند. مربی ژاپن الگوی خوبی برای مدعیان ناموفق بود. ژاپنی‌ها نشان دادند موجوداتی هستند که به درد بشریت می‌خورند.
از آن طرف، نمی‌توان از برنامه‌ریزی موفق و صحیح نام برد و اسمی از مراکش به زبان نیاورد. سفری خارق‌العاده برای این کشور آفریقایی که با اروه رنار از چند سال پیش شروع شد و در این جام با ولید الرکراکی متبلور شد.
فوتبال در بسیاری از مواقع به انسان‌ها درس زندگی می‌دهد. گاهی می‌توان از طریق فوتبال، رمز و راز جهان هستی را کشف کرد. در این مورد لیونل مسی مثال بسیار خوبی است. او ذاتا یک فوتبالیست به دنیا آمده و رسالت الهی او در زمین خاکی فوتبال است. او به‌واسطه فوتبال، مراتب رشد و انسانیت را طی می‌کند و جهان هستی را بهتر می‌شناسد و زیبایی و شگفتی هستی و آفرینش را به هم‌نوعان خودش نشان می‌دهد. مقایسه مسی و رونالدو که سال‌هاست بین اهالی فوتبال منشأ بحث است، تفاوت بین استعداد و تلاش است. مسی با استعداد ذاتی فوتبالی و رونالدو با تلاش و پشتکار و تمرین. شاید به خاطر همین است که حرکات مسی بیشتر در دل‌ها جا می‌گیرد. به قول ما ایرانی‌ها که یک بیت شعر از سعدی بزرگ داریم با این مفهوم که هرآنچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند.
مسی نشان داد که اعجوبه‌ای تمام‌نشدنی است که علاوه‌بر حرکات استثنائی در داخل زمین، در بیرون از زمین فوتبال هم یک ابرانسان است. مسی در این جام مثال بارزی بود از احترام به رفاقت. در زمین فوتبال و ارتباط با سایر بازیکنان این کاملا مشهود بود. دی پل یک فدایی واقعی برای او بود و در زمین از جان مایه می‌گذاشت که او کمتر بدود و بتواند با حفظ انرژی مؤثرتر باشد. حتی ارتباط او با پابلو آیمار و لیونل اسکالونی فراتر از مربی و بازیکن بود و آن را در قالب همان رفاقت می‌توان گنجاند. در بیرون از زمین هم اوضاع به همان منوال طی می‌شد و حمایت رونالدینیهو برزیلی، حضور آگوئرو در شب قبل فینال و هم‌اتاقی‌شدن با مسی و حضور با طبل در پایان بازی فینال از مواردی بود که می‌توان به این واژه رفاقت صحه گذاشت. در این جام جهانی همه بازیکنان آرژانتین دین خود را به مسی ادا کردند و مسی هم دین خود را به کشور آرژانتین؛ همه برای یکی و یکی برای همه.
نکته مهم‌تری که می‌توان به آن اشاره کرد، احترام ویژه‌ای است مسی برای خانواده‌اش قائل بود. همه می‌خواستند با مسی عکس بیندازند و مسی فقط می‌خواست با همسرش آنتونلا عکس بگیرد؛ تعهدی که از دوران کودکی شروع شده و مثال‌زدنی است.
البته آرژانتینی‌ها فارغ از نتیجه فینال هم قهرمان شده و در دل میلیون‌ها هوادار خانه کرده بودند. نقش برجسته و مهم هواداران هم در این موفقیت بسیار پررنگ بود. هواداران آنها نمونه بسیار خوبی از همبستگی هستند. حضور پرتعداد و حمایت‌ها و شعارهای حماسی جذاب که محال است هر شنونده‌ای را به خود جذب نکند. گرمای احساسات ناب آنها از پشت قاب تلویزیون قابل لمس بود. شعر حماسی بسیار زیبایی که همواره در جریان بازی و بعد از پیروزی‌هایشان می‌خوانند، این‌قدر جذاب است که موارد جالبی را درون خودش جا داده است.
