نقاشی 57 هزارساله

دیجیاتو: قدیمی‌ترین نقاشی‌های مربوط به نئاندرتال‌ها پس از 57 هزار سال در یک غار کشف شد. غاری که محققان این نقاشی‌ها را در آن پیدا کردند، در زیر حومه شهر «لوآر ولی، فرانسه» قرار دارد. بیش از 57 هزار سال قبل، گروهی از انسان‌های دوران پارینه‌سنگی در غاری از فرانسه، انگشتان خود را به صخره‌ها فشار دادند و با کشیدن نقاشی‌هایی، آن را به یک بوم نقاشی تبدیل کردند. به‌ طور دقیق مشخص نیست که آنها سعی داشتند چه داستانی را روایت کنند، اما این آثار اکنون به یکی از قدیمی‌ترین هنرهای نئاندرتال‌ها تبدیل شده که تاکنون از سوی انسان‌ها کشف شده است. دانشمندان در مطالعه خود که در مجله PLOS One منتشر شده است، این علائم را تجزیه‌ و‌ تحلیل کرده و آنها را با دیگر علائم موجود در سراسر جهان مقایسه کردند. آنها نه‌تنها تشخیص دادند که این آثار به دست انسان‌ها ساخته شده‌اند، بلکه با بررسی لایه‌های رسوبی غار متوجه شدند که دهانه آن حداقل برای 57 هزار تا 75 هزار سال پیش مدفون بوده است. زمان اعلام‌شده به مدت‌ها قبل از آن مربوط می‌شود که به عقیده دانشمندان، انسان خردمند به این قسمت از اروپا قدم بگذارد. بر اساس این موضوع و همچنین ابزارهایی که در سراسر غار پیدا شده است، دانشمندان ادعا کرده‌اند که نقاشی‌ها به دست نئاندرتال‌ها کشیده شده‌اند. این نوع از کشفیات نه‌تنها به‌ علت نمایش قدیمی‌ترین آثار کشف‌شده اهمیت دارند، بلکه در مقابل این نظریه قرار می‌گیرند که در آن گفته شده است نئاندرتال‌ها ضعیف و احمق بوده‌اند. غار اشاره‌شده در این گزارش اولین‌بار در سال 1846 کشف شد. چندین سال بعد، در سال 1912 غار به‌درستی حفاری شد و مجموعه‌ای از ابزارهای سنگی و استخوان‌های گاومیش کوهان‌دار در داخل آن پیدا شد که نشان می‌داد شکارچیان دوران پارینه‌سنگی به این مکان رفته‌اند. محققان تا دهه 1970 نقاشی‌های نئاندرتال را ندیده بودند. اکنون پس از گذشت چندین دهه، مشخص شده که این آثار احتمالا چه زمانی ساخته شده‌اند.

زمانی که شبانه‌روز فقط ۱۹ ساعت بود

لایو ساینس در گزارشی اعلام کرد مدت شبانه‌روز در زمین ممکن است به مدت یک میلیارد سال فقط ۱۹ ساعت بوده باشد. بر اساس این گزارش، علت تفاوت میان مدت شبانه‌روز در‌ حال‌ حاضر و گذشته ممکن است نزدیکی ماه به زمین در آن زمان باشد. طبق نتایج این پژوهش، در زمانی بین دو میلیارد تا یک میلیارد سال پیش، مدت یک شبانه‌روز کامل روی زمین پنج ساعت کمتر از زمان کنونی بوده و علت آن نیز این بوده است که در آن مدت یک میلیارد سال، ماه در نزدیکی زمین قرار گرفته بوده است. از آن زمان به بعد، همراه با فاصله‌گرفتن ماه از سیاره ما، مدام طولانی‌تر و چرخش زمین نیز کندتر شد. راس میچل، نویسنده ارشد این مطالعه و ژئوفیزیک‌دان انستیتوی زمین‌شناسی و ژئوفیزیک آکادمی علوم چین گفت: «با گذشت زمان، ماه انرژی چرخش زمین را گرفت تا خود را به مداری بالاتر و دورتر از زمین برساند». دانشمندان آن دوره را به‌ علت ثبات نسبی فعالیت تکتونیکی زمین، آب‌وهوای پایدار و تکامل زیستی کندتر «میلیارد سال ملال‌آور» می‌نامند. بر ‌اساس این بررسی، زمین طی «یک میلیارد سال ملال‌آور» با سرعت بیشتری در حال چرخش بود و این نشان می‌دهد که نیروی گرانشی ماه در این دوره ضعیف‌تر از اکنون بوده است؛ بنابراین جزر‌و‌مد خورشیدی در این بازه زمانی با جزر‌و‌مد ناشی از گرانش ماه به‌ طور یکنواخت مطابقت داشت. این بررسی همچنین نشان داد که این دوره طولانی با شبانه‌روز ۱۹‌ساعته مقارن با کاهش روند افزایشی اکسیژن در جو زمین در دوران میانی پیشین‌زیستی یا پروتروزوییک است؛ عاملی که احتمالا در کاهش سرعت تکامل حیات روی زمین در این بازه زمانی نقش داشته است.