از پسران آجری تا قطب شمال

نسیم قاضی‌زاده

جهان خواننده-بازیگرها جهان وسیعی نیست؛ اما از آن جهان‌های جذاب و پرطرفدار است. هیچ خطه‌ای هم از این جذابیت فزاینده در امان نیست. هر جای دنیا که بروید؛ از آمریکا که مهد این مدل ستاره‌سازی‌ها است تا کره و ژاپن و کشورهای عربی، این داستان وجود دارد. ایران هم سال‌هاست که از این قاعده مستثنا نیست. از سینمای پیش از انقلاب گرفته تا به امروز، د‌ه‌ها موزیسین وارد سینما شده‌اند. برخی‌شان ماندگار شده‌اند و برخی نه. برخی‌شان نقش خواننده را در فیلم بازی کرده‌اند و برخی نه. مدل به مدل و آدم به آدم فرق داشته؛ اما در همه‌شان یک مسئله مشترک بوده و آن دیده‌شدن بیشتر آن فیلم یا سریال بوده است.

به یاد بیاورید محمدرضا گلزار را وقتی نوازنده گیتار گروه آریان بود و ایرج قادری او را در کنسرت دید و خوشش آمد و به سام و نرگس دعوت شد و تمام! ستاره‌ای شد که تا به امروز هم در سینمای ایران فعالیت دارد. یا قبل‌ترها و بازی‌های رضا رویگری و محمدرضا عیوضی و موارد متأخری مانند رضا یزدانی و روزبه بمانی. برخی‌ افراد پا‌به‌پای هنر خوانندگی‌شان، بازیگری را هم پیش برده‌اند که از بهترین نمونه‌هایش باید به مرحوم مرتضی احمدی، بازی‌های نابش و موسیقی‌های طهرونی‌اش اشاره کرد. در موسیقی‌های مدرن نیز رضا یزدانی و زانیار در زمره افرادی بوده‌اند که توانسته‌اند بازی‌هایی پذیرفتنی ارائه دهند. این داستان خواننده-بازیگرها مسیر آن طرفی هم داشته است؛ بازیگرانی که سراغ خوانندگی رفته‌اند یا شاید خواننده بوده‌اند؛ اما بعد از بازیگری‌شان تصمیم به رونمایی از هنر دیگرشان گرفته‌اند. یکی از بهترین نمونه‌هایش حتما مهران مدیری است که به واسطه شهرت فراگیرش در بازیگری و کارگردانی، زمانی که به استیج رفت، با خیل هوادارانی که پشت درهای سالن منتظر مانده بودند، مواجه شد. این تجربه به شکلی دیگر برای امثال بهرام رادان، رضا عطاران، محمدرضا فروتن، امیرحسین مدرس، رسول نجفیان و آن ترانه مشهور میرن آدما...، اشکان خطیبی، حامد بهداد، محمدرضا هدایتی و... اتفاق افتاد.

فرزاد فرزین یکی از همین خواننده-بازیگرهاست. یکی از آنهایی که توانسته خودش را در این مارکت بی‌رحم حفظ کند و شاید جمله درست‌تر این باشد که بگوییم در هر دو مارکت موسیقی و سینما جایگاهش را نه‌تنها حفظ کرده؛ بلکه آن‌قدر موفق عمل کرده که امسال بیستمین سال حضورش در عرصه جدی هنر را هم سپری کرده است.

او که نام همه آلبوم‌هایش را با حرف «ش» آغاز می‌کند، سال 83 اولین آلبومش «شراره» را منتشر کرد و دو سال بعد در سال 85، در پسران آجری مجید قاری‌زاده بازیگری را آغاز کرد. قصه بازیگری برای او اگرچه به اندازه موسیقی پررنگ نبوده است؛ اما آن‌قدر جدی بوده که تا به امروز، به جز حضور در چند فیلم سینمایی، در چندین سریال و حتی اجرای برنامه هم حاضر شود.

حالا او در قطب شمال به نظر من پخته‌ترین بازی‌اش را ارائه داده است. او دیگر در شمایل یک بازیگر که توان ارائه ریزه‌کاری‌های بازیگری را دارد، ظاهر می‌شود و حضورش صرفا ظاهر او را به‌عنوان خواننده‌ای که جلوی دوربین آمده است، تداعی نمی‌کند. او با فن بیانی بهتر از همیشه، نگاه‌های نافذ و... تلاش کرده تا وجه جدیدی از بازیگری را به نمایش بگذارد. فارغ از اینکه مانند اغلب فیلم‌ها یا سریال‌هایی که در آنها یک خواننده-بازیگر حضور دارد، ترانه‌های فیلم را هم فرزاد فرزین اجرا کرده است؛ ترانه‌هایی که این روزها بسیار شنیده شده و مورد پسند مخاطبان قرار گرفته است.

فارغ از حضور فرزین، آهنگ‌سازی کار را بامداد افشار برعهده داشته است که یکی از خوش‌فکرترین آهنگ‌سازان سال‌های اخیر، چه در فیلم‌های ایرانی و چه در سریال‌ها بوده است. ساخت موسیقی سریال‌هایی مانند پوست شیر، یاغی، روزی روزگاری مریخ، قورباغه و... در زمره بهترین موسیقی‌هایی است که برای سریال‌های سال‌های اخیر ساخته شده است. او صحه اصلی را روی استفاده از سازهای زهی، پیانو و گیتار باس گذاشته است و البته مانند همیشه از موسیقی الکترونیک نیز بهره جسته است. از‌آنجایی‌که تنها دو قسمت از قطب شمال تا به امروز پخش شده است، شاید برای صحبت‌کردن درباره موسیقی افشار زود باشد و در آینده‌ای نزدیک به آن خواهیم پرداخت.