تخریب ظریف؛ تلافی یک شکست

سیاست صحنه‌ای است که در آن هیچ ضربه‌ای بی‌علت نیست و هیچ تخریبی از سر اتفاق رخ نمی‌دهد. وقتی هجمه‌ها ناگهان بر فردی متمرکز می‌شود، باید نگریست که آن فرد کدام زخم را بر پیکر خصم نشانده، کدام معادله را بر هم زده و کدام حقیقت را از پس پرده بیرون کشیده است. محمدجواد ظریف، نامی که روزی مظهر دیپلماسی هوشمندانه ایران در جهان بود، امروز آماج حملاتی است که بیش از آنکه نقدی بر عملکرد او باشند، پژواکی از کینه‌های فروخورده و شکست‌های جبران‌ناپذیرند.

این تخریب‌ها از دل رقابت‌های کهنه‌ای سر برآورده‌اند که هنوز زخم‌هایشان التیام نیافته است. انتخابات ریاست‌جمهوری‌ بیش از آنکه رویارویی برنامه‌ها باشد، نبردی بر سر آینده مسیر کشور بود و در این نبرد، ظریف اگرچه در ظاهر نقشی مستقیم نداشت، اما حضورش همچون شبحی بر سر اردوگاه مخالفان سنگینی می‌کرد. او با کارنامه‌ای که سیاست خارجی ایران را از انزوا به متن معادلات بین‌المللی بازگرداند، با چهره‌ای که دیپلماسی را از قاب‌های سرد اداری به میان مردم آورد و با زبانی که توانست حتی در دل دشمنان ایران نیز احترام و هراس بیافریند، نمادی شد که نمی‌توان به‌سادگی از آن عبور کرد. اما سیاست‌ میدان نبردی است که پیروزی‌های گذشته را نمی‌بخشد. آنان که باخته‌اند، راهی جز انتقام ندارند و چه انتقامی شیرین‌تر از تخریب کسی که نماد آن پیروزی بوده است. امروز، حمله به ظریف نه از سر دغدغه‌های ملی، نه از سر نقدی منصفانه، که از سر زخمی است که شکست بر جانشان نشانده است. آنها دریافته‌اند که اگر پزشکیان را مستقیما هدف بگیرند، شکست‌شان سنگین‌تر خواهد شد؛ چراکه او با پایگاه مردمی و مشی اخلاقی‌اش، تیری است که هرچه بیشتر به او بتازند، استوارتر خواهد شد. پس ترجیح داده‌اند که سراغ ظریف بروند‌ تا از دریچه او، هم او را بی‌اثر کنند، هم دولت را تضعیف کنند و هم انتقام شکست‌هایشان را از چهره‌ای بگیرند که زمانی‌ پرچم‌دار عقلانیت در برابر ماجراجویی‌هایشان بود. اما تاریخ‌ داوری بی‌رحم است. هر ضربه‌ای که بر پیکره حقیقت فرود آید، سرانجام به سوی زننده آن باز خواهد گشت. امروز، ظریف شاید زیر بار تخریب‌ها باشد، اما تاریخ‌ آنان را که اندیشیده و تدبیر کرده‌اند، از آنان که فقط هیاهو ساخته‌اند، به‌خوبی باز خواهد شناخت. حقیقت، اگرچه گاه در غوغای دروغ گم می‌شود، اما هیچ‌گاه برای همیشه خاموش نمی‌ماند. این تخریب‌ها‌ نه ظریف را از جایگاهش خواهد انداخت و نه پزشکیان را متزلزل خواهد کرد، بلکه فقط پرده را از چهره آنان که سیاست را نه میدان اندیشه که آوردگاه انتقام می‌بینند، فرو خواهد انداخت.