چند لحظه از اسکاری که گذشت

گاردین: لحظات مهم اسکار ۲۰۲۵ بردی ارکستر را شکست داد، بریتانیایی‌ها وقار خود را حفظ کردند و کایران کالکین (برنده اسکار بازیگر مرد مکمل) لحظه بزرگش را خراب کرد و نام تونی تاد و آلن دلون جزء از‌دست‌رفتگان نیامد. مراسم اسکار امسال در کمال بی‌توجهی به ترامپ برگزار شد، اما نتوانست از سایه نام هاروی واینستین رهایی یابد و البته ناکامی دمی مور بسیاری را غمگین کرد.

فیلم‌های کم‌هزینه، پیروزی‌های بزرگ

در حالی که سلطه اوپنهایمر در سال گذشته نشان داد‌ فیلم‌های بزرگ همیشه جایگاه خود را در اسکار خواهند داشت، آکادمی در سال‌های اخیر بیش از پیش به سمت فیلم‌های کوچک‌تر گرایش پیدا کرده است. در سال ۲۰۱۷، «مهتاب» با بودجه‌ای حدود ۱.۵ میلیون دلار، برنده اسکار بهترین فیلم شد و از آن زمان، فیلم‌هایی مانند کودا (۱۰ میلیون دلار)، انگل (۱۱ میلیون دلار) و سرزمین آواره‌ها (پنج میلیون دلار) توانسته‌اند جایگاه خاصی را به فیلم‌های مستقل در بین اسکار اختصاص دهند. امسال‌ فیلم‌های پرفروش مانند ویکد و تل‌ماسه توانستند نامزدی‌های مهمی به دست آورند، اما در نهایت‌ فقط در بخش‌های فنی موفق به کسب جایزه شدند. فیلم‌هایی که جوایز اصلی را دریافت کردند، مانند آنورا (شش میلیون دلار)، بروتالیست (۱۰ میلیون دلار) و یک درد واقعی (سه میلیون دلار)، کمپین‌هایی را پیش بردند که بر اهمیت خلق آثار بزرگ با منابع محدود تأکید داشتند. در نتیجه، این مراسم را می‌توان بار دیگر موفقیتی برای سینمای مستقل دانست.

تقسیم جوایز بین همه

هنگامی که اسکار به نیمه رسید، کم‌کم حوصله همه در حال سررفتن بود. یک نکته هم مشخص شده بود: قرار نبود فقط یک فیلم ستاره باشد. البته‌ در نهایت آنورا برنده بزرگ شد، اما تا قبل از لحظات پایانی، به نظر می‌رسید که اعضای آکادمی از این سخن‌ اپرا وینفری‌ الهام گرفته بودند. او گفته بود: «تو یک جایزه می‌بری، تو هم یک جایزه می‌بری، تو هم یک جایزه می‌بری!». فیلم‌هایی مانند بروتالیست، ویکد، تل‌ماسه، مجمع کاردینال‌ها، یک درد واقعی، جوهره (‌ماده) و حتی امیلیا پرز، همگی سهمی از جوایز را دریافت کردند، اما فیلمی که بسیاری از آن به‌عنوان محبوب‌ترین اثر عامه‌پسند امسال یاد می‌کردند، یعنی یک ناشناس کامل، کاملا نادیده گرفته شد. آیا این ادامه سنت آکادمی یعنی بی‌اعتنایی همیشگی به فیلم‌های مبتنی بر زندگی‌نامه‌ای موسیقیایی بود یا شاید صرفا به این دلیل که این فیلم‌ دلپذیر اما استاندارد، در میان چنین ترکیب متنوعی‌ نتوانسته بود برجسته شود؟ به هر حال، یک ناشناس کامل بدون هیچ جایزه‌ای مراسم را ترک کرد و غیبت باب دیلن تصمیمی کاملا سنجیده به نظر رسید.

یاد هاروی و بی‌عدالتی

در حالی که نام دونالد ترامپ در مراسم آورده نشد، اما حضور سایه یک متهم دیگر از هالیوود -هاروی واینستین- اجتناب‌ناپذیر بود. ادریان بردی هنگام دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد، از شریک زندگی‌اش، جورجینا چپمن -همسر سابق واینستین- و دو فرزندش یاد کرد. او گفت زندگی آنها «مانند یک ترن هوایی» بوده، اما از اینکه او را پذیرفته‌اند، سپاسگزار است. سپس خطاب به فرزندان آنها گفت: «پاپسی با یک جایزه به خانه می‌آید!». البته او کسی بود که کنسرت را ساکت کرد. در سال ۱۹۴۲، گیر گارسون، برنده جایزه بهترین بازیگر زن، با یک سخنرانی شش‌دقیقه‌ای رکوردی جدید ثبت کرد که باعث شد آکادمی محدودیت ۴۵‌ثانیه‌ای برای سخنرانی‌ها تعیین کند. اما ظاهرا اگر جایزه بهترین بازیگر مرد را ببرید، می‌توانید با ارکستر مذاکره کنید تا سخنان شما قطع نشود. «بردی» دو دقیقه پس از آغاز سخنرانی پرشور اما پراکنده خود، از رهبر ارکستر درخواست کرد موسیقی را قطع کند و گفت: «این اولین باری نیست که جایزه می‌گیرم، ولی مختصر صحبت می‌کنم». البته‌ واقعا مختصر نبود! هزاران شوخی درباره نیاز به یک وقفه در مراسم مطرح شد. برخی نامزدهای دیگر در حالی که می‌خواستند از همسرشان تشکر کنند، صحبتشان قطع شد. این مراسم چندان هم عادلانه نیست.

از یاد رفتگان

بخش یادبود درگذشتگان همیشه لحظاتی تلخ و پرتنش ایجاد می‌کند؛ چراکه بار دیگر به یاد می‌آورد چه کسانی از میان رفته‌اند؛ برخی که مدت‌ها پیش فوت کرده‌اند (مانند دونالد ساترلند در ژوئن)، برخی که گمان می‌شد هنوز زنده‌اند. امسال، نام‌های بزرگی در این بخش جا افتادند: برنارد کریبینز‌ که شاید به دلیل شهرت بیشترش در بریتانیا کنار گذاشته شد و میشل تراچتنبرگ‌ که شاید به دلیل فعالیت اصلی‌اش در تلویزیون نادیده گرفته شد. اما تونی تاد، بازیگر نقش اصلی کندی‌من و مقصد نهایی و کلاغ‌ یا حتی آلن دلون از فرانسه!

چند افسوس برای ناکامان مراسم

قرار بود مراسم اسکار فراتر از این صفحه جادویی تلویزیون باشد و برای نخستین بار در سرویس استریمینگ هولو نیز در دسترس باشد، اما مشکلات فنی پخش در هولو باعث شد این تجربه برای کاربران ناامیدکننده شود؛ به‌ویژه زمانی که پخش زنده درست قبل از اعلام برنده بهترین بازیگر زن، یعنی میکی مدیسون، «منقضی شد». امسال هم در اسکار فیلم‌های ترسناک همچنان نادیده گرفته شدند. نتیجه این اتفاق بی‌توجه به بازی «دمی مور» بود. البته کارگردان و فیلم‌نامه‌نویسش، کورالی فارژات، شانس زیادی برای فیلم‌نامه اورجینال داشت، اما هر دو جایزه را به آنورا واگذار کرد‌. حذف امیلیا پرز نیز قابل پیش‌بینی بود. بریتانیایی‌ها همچنان باوقار و بی‌حاشیه ظاهر شدند. دانیل بلومبرگ، آهنگ‌ساز بروتالیست، متواضع و صمیمی بود و پیتر استراگان، فیلم‌نامه‌نویس مجمع کاردینال‌ها نیز همین‌طور؛ هرچند مجمع کاردینال‌ها جزء آثار بدشانس امسال بود و در شب اسکار مشخص بود که همه از کنارش گذشته بودند. این فیلم یکی از معدود آثار مورد پسند همه بود، بدون حاشیه‌های منفی‌ و پس از کسب جایزه بفتا برای بهترین فیلم و جایزه بازیگری انجمن بازیگران، به نظر می‌رسید شانس بردن اسکار بهترین فیلم را هم داشته باشد‌، اما در نهایت، تنها جایزه بهترین فیلم‌نامه اقتباسی را برد؛ یک انتخاب‌ سنتی.