تجهیزات پزشکی

با توجه به کمبودهای اخیر در عرضه بعضی اقلام دارویی، کم‌کم این نگرانی ایجاد شده است که شاید این کمبودها به سمت تجهیزات پزشکی و مشخصا امکانات اتاق‌های عمل هم گسترده شود. پیش‌بینی این موضوع چندان کار سختی نیست؛ چرا‌که کم‌کم آثاری از آن به‌ویژه در شهرستان‌های کمتر برخوردار در حال ظهور است. از منظر مدیریت کلان، مسئولان به احتمال زیاد باز هم غافلگیر می‌شوند. درحالی‌که آنفلوانزا از بدو خلقت همواره به‌عنوان بیماری فصل سرما شناخته می‌شده و حتی سنین زیر پنج سال و بالای ۹۵ سال هم در آغاز فصل سرما نگرانی خود را از احتمال ابتلا به آنفلوانزا بیان می‌کنند، در نقل‌قولی عجیب به‌تازگی اعلام شد زمان شروع شیوع آنفلوانزا سیستم درمان را غافلگیر کرده است! وقتی با وقوع آنفلوانزا در فصل سرما غافلگیر می‌شویم، دیگر ته‌کشیدن بطئی تجهیزات اتاق عمل قطعا یک‌شبه غافلگیرمان می‌کند. ساکنان شهرهای بزرگ قدرت تأمین تجهیزات خود را دارند؛ چون واردکننده و توزیع‌کننده و صاحب اتاق عمل و مسئول و سیاست‌گذار و جراح همه یک نفر هستند!! این مسئولیت رؤسای مراکز در شهرهای کوچک است که اگر گلی می‌زنند، به سر خود بزنند‌؛ ولی در عین ناباوری دیده می‌شود مدیران میانی برای داشتن یک گزارش مثبت و نشان‌دادن گل و بلبل به رؤسای خود، به‌راحتی از بازتاب کمبودها به مقامات بالایی خودداری می‌کنند و باز هم دودش به چشم مردم می‌رود. بعضی رؤسای شهرستانی حاضرند در شهرشان عمل جراحی انجام نشود و مردم در‌به‌‌درِ جاده‌ها شوند برای یک خدمت معمولی درمانی؛ ولی در گزارش خود به مقام بالایی نگویند این کمبود یا آن مشکل وجود دارد! بنابراین در بعضی رشته‌هایی که وابستگی به تجهیزات بالاست و بدون ابزار اصلا امکان ارائه خدمت وجود ندارد، مثل چشم‌پزشکی، ناگهان یک روز صبح جراح می‌بیند خودش هست و یک اتاق خالی! حالا درخواست وسیله جدید باید از طریق مسئول اتاق عمل به جریان بیفتد که یحتمل چند هفته‌ای مرخصی است. از آنجا نامه در کارتابل رئیس بیمارستان گیر می‌کند. از کارتابل رئیس بیمارستان به ناکجاآباد دانشگاه می‌رود. تا اینجای کار حداقل طرف حساب پزشک است. وای به روزی که نامه به سرحد امور مالی و تأمین تجهیزات برسد که دیگر با هیچ زبانی نمی‌توانید اضطرار وضعیت را به آستانه بلند آگاهی‌شان برسانید. خلاصه وقتی موی جراح مثل دندانش سفید شد، تازه از انباری وسیله مزبور پیدا می‌شود یا خریداری می‌شود و در آخرین مرحله نوبت به کشیدن ناز توزیع‌کننده و پیک و راننده می‌رسد. وسیله که باید تحت نظارت درست هرگز به مرحله کمبود نمی‌رسید، با تمام‌شدنش چند ماه یک اتاق عمل می‌خوابد. با توجه به شرایط فوق توصیه می‌شود مراکز به‌ویژه در شهرهای کوچک کمی بیشتر به فکر اقدام عاجل باشند تا یک بار هم که شده، به جای رئیس بالادستی، برای مردم زیر‌دست‌شان «آدم خوبه» باشند.