عقب‌نشینی بیجا می‌توانست 3 امتیاز را بپراند

عبدالله دارابی: استقلال در حالی به اراک رفت که از دوشنبه‌شب معضلی بر معضلات این تیم افزوده شد و بیم آن می‌رفت و کماکان می‌رود که این معضل درونی خموش اما چموش، سد راه موفقیت این تیم شود و آن آشکارشدن تناقض ادعای فتح‌الله‌زاده با سخنان ساپینتو و روزبه چشمی است که مطمئنا واکنش منفی «مدیرعامل منزوی‌شده این روزهای استقلال» را علیه سرمربی و برخی بازیکنانش ولو به صورت مخفیانه یا غیرمستقیم به خاطر تکدر خاطر شدید از برملاشدن این تناقض ادعایش درپی خواهد داشت و ترکش آن قطعا موفقیت تیم را نشانه خواهد گرفت. بازی در اراک این حسن را برای تیم هجومی استقلال داشت که آلومینیوم به سبب میزبانی صرفا به بازی بسته و دفاعی روی نمی‌آورد و به دنبال پیروزی خانگی و لاجرم بازی رو به جلو خواهد بود و این کار استقلال را راحت‌تر می‌کرد. هرچند اراکی‌ها در این بازی پا‌به‌پای آبی‌پوشان دویدند و حمله کردند، اما تجمع نفرات دفاعی متشکل از پنج مدافع و سه هافبک در جلوی خط دفاعی را نیز رعایت کردند؛ به‌ویژه تا لحظه گل استقلال در دقیقه ۵۵ که آن را به خوبی نیز به اجرا گذاشتند و تا این دقیقه استقلال نتوانست در عمق دفاع آنها خطری جدی ایجاد کند. 

در نیمه اول استقلالی‌ها با روی‌آوردن به شوت‌زنی، خطراتی جدی را روی دروازه میزبان به وجود آوردند، ولی واکنش‌های پورحمیدی و تیر دروازه مانع شد که شوت‌های قایدی، مهری و رضاوند به تور بنشیند. در آن سو، شاگردان رحمتی در فاز حمله، خود را به‌سرعت به یک‌سوم دفاعی استقلال می‌رساندند و دفاع حریف را تحت فشار قرار می‌دادند که از آن جمله می‌توان به حرکات انفجاری فخرالدینی و زاپاتا اشاره کرد. ماحصل حملات سریع آنها در نیمه اول، شوت زاپاتا بود که با دفع حسینی به کرنر رفت و ضربه سر دیدنی آزادی که از روی خط ۱۸ قدم زده شد و با اندک فاصله‌ای از کنار دروازه حسینی عبور کرد. دقیقه ۵۵ بازی در حالی که باز هم «پاس‌های زیاد در عرض» استقلالی‌ها در پشت محوطه جریمه حریف، حمله آنان را با سکته مواجه کرد، ناگهان توپ نصیب سلمانی شد و پاس او درون محوطه به قایدی رسید تا او با چشمانی باز، جاگیری نامناسب پورحمیدی را -‌که روز خوبی نیز سپری کرد- ببیند و با شوتی دقیق دروازه او را بگشاید. پس از این گل و متعاقب جلو‌کشیدن سفیدپوشان اراکی، خط دفاعی این تیم باز شد و فرصت‌های نابی نصیب آبی‌پوشان تهرانی شد که یک بار محبی و دو بار مطهری می‌توانستند بر گل‌های استقلال بیفزایند، اما با بی‌دقتی این فرصت‌ها را هدر دادند. آلومینیوم که در این بازی با پاس‌های سریع از دفاع به حمله می‌رسید، پس از گل استقلال سراپا حمله شد و حریف را تحت فشار گذاشت که عقب‌نشینی بیجای میهمان از دقیقه ۷۱ نیز فرصت میدان‌داری بهتری به آنان داد؛ گرچه بخت نیز یارشان نبود که روی دو ضربه فخریان به گل برسند. هرچند آبی‌پوشان برخلاف مشکلات عدیده، وضعیت نابسامان باشگاه و ضربه‌ای که به واسطه حذف از آسیا خورده‌اند، درون زمین پر‌انگیزه و خستگی‌ناپذیر ظاهر شده‌اند و در این پیروزی‌ها صرفا باید عزم والای ساپینتو و شاگردانش را دخیل دانست، اما بابت ۲۰ دقیقه پایانی، این نقد جدی به سرمربی پرتلاش پرتغالی وارد است که چرا اجازه داد تیمش در حالی که می‌توانست به گل‌های بیشتری برسد، بردش را قاطعانه کند، تفاضل گلش را برای روزهای حساس بهبود ببخشد و روحیه تیمش را بارورتر کند، بی‌جهت عقب نشست که حتی می‌رفت شدیدا توسط حریف جریمه نیز بشود. البته این بار بخت با او همراه بود که سه امتیازش از کف نرود، ولی مرد کهنه‌کار پرتغالی می‌داند و تا اینجای کار نیز به دفعات دیده است که بخت بیشتر از آنکه موافق باشد، مخالف می‌نوازد.