خجالت نکشیم

«ممکن است یک روز صبح از خواب بیدار شده و متوجه شوید به هنگام خواب کنترل ادرار خود را از دست داده‌اید. حتی ممکن است در یک جلسه کاری این اتفاق برایتان رخ دهد. آیا می‌توانید از این واقعه برای دیگران بگویید؟ آیا به همسر، فرزند یا همکار و رئیس‌تان می‌گویید چه شده است یا ترس و شرم مانع از آن می‌شود؟».

ماجراهایی شبیه به این روایت‌ها، شاید برای بسیاری از اطرافیان‌مان پیش آمده باشد که هرگز چیزی از آن را بازگو نکردند. فراگیری اختلال در ادرار چیزی برابر با بیماران دیابتی است؛ اما شرم و انکار همچنان در بسیاری از جوامع مانع جدی بیان آن است. طبق آمارهایی که شرکت ایزی‌لایف در کارگاه آموزشی بی‌اختیاری ادرار اعلام کرد، حداقل ۴۰۰ میلیون نفر از جمعیت جهان به عارضه «بی‌اختیاری ادرار» دچار هستند و در ایران نزدیک به دو میلیون نفر که ۷۸ درصد آنها را زنان شامل می‌شوند؛ اما یکی از راه‌هایی که فرد مبتلا به بی‌اختیاری ادرار می‌تواند به کار بگیرد و همچنان در جامعه حضور داشته باشد، استفاده از پوشینه‌های بهداشتی و باکیفیت است. در‌حال‌حاضر تنها ۱۱ درصد از جمعیت مبتلا به این عارضه در کشور از پوشینه‌های بزرگسال استفاده می‌کنند. ناآگاهی نسبت به پوشینه از یک سو و شرم استفاده از این محصولات از سوی دیگر، موجب شده تا پوشینه‌های بزرگسال مورد اقبال قرار نگیرند.

بخش بزرگی از افراد مبتلا به اختلال در ادرار در جامعه حضور فعال دارند

دفع یک قطره تا تخلیه کامل ادرار، بی‌اختیاری ادرار محسوب می‌شود. با وجودی که شاید بسیاری تصور کنند که مبتلایان این عارضه فعالیت چندانی ندارند؛ اما بخش بزرگی از آنها فعال، عده‌ای نیمه‌فعال و برخی دیگر هم وابسته به تخت هستند. موضوعی که فرزین شناسا، مدیر استراتژی برند ایزی‌لایف، به آن اشاره می‌کند و به تأثیر فضای فرهنگی برای پذیرش جامعه نسبت به این اختلال تأکید دارد. شناسا در بخشی از این نشست گفت: «نکته مهم این است که بی‌اختیاری ادرار یک بیماری نیست؛ بلکه عارضه‌ای از سایر بیماری‌ها مثل پارکینسون، ام‌اس، آلزایمر یا صدمات نخاعی محسوب می‌شود که همه اینها می‌تواند منجر به بی‌اختیاری ادرار شود. تحقیقات نشان داده با توجه به احتمال بروز بیماری‌ها با افزایش سن افراد، امکان بی‌اختیاری ادرار بیشتری اتفاق می‌افتد. با وجودی که بی‌اختیاری ادرار در سالمندان بیشتر است؛ اما به این معنی نیست که فقط مختص این گروه سنی باشد؛ بلکه در هر بازه سنی اتفاق خواهد افتاد».

این مدیر شرکت ایزی‌لایف اشاره کرد: «در خیلی از مصاحبه‌ها افراد این مشکل را دارند؛ ولی آن را بیان نمی‌کنند، برای همین امکان دارد این عدد ۴۰۰ میلیون اختلال، حتی به ۸۰۰ نفر هم برسد. ما آمار و تحقیق رسمی مرتبط با این موضوع از سازمان‌های مربوطه نداریم، برای همین در سه الی چهار سال اخیر، گروه زرین هر سال تحقیقی را برگزار کرده و در این تحقیق نزدیک به ۲۰ هزار تماس تلفنی انجام شد تا تعداد افراد درگیر این عارضه در کشور شناسایی شوند؛ بنابراین آمارهایی که به آن اشاره کردیم، از طریق آژانس‌های تحقیقاتی شرکت به دست آمده».

در واقع طبق آمار به‌دست‌آمده از این شرکت، میانگین سنی افراد مبتلا به این اختلال ۵۱ سال است که از طرف دیگر ۲۲ درصد افراد درگیر با بی‌‌اختیاری ادرار آقا و ۷۸ درصد آنها را خانم‌ها شامل می‌شوند.

شرم و انکار 2 مانع برای استفاده از وسایل کنترل ادرار

ندا نادعلی، مدیر اجرائی برند ایزی‌لایف، در شروع صحبت‌های خود در این کارگاه، چند روایت از افراد مختلف که دچار این اختلال هستند، خواند که در تمام آنها احساس شرم از ابراز این اختلال وجود داشت؛ بنابراین نادعلی در همین زمینه اشاره کرد: «درواقع علت اینکه افراد درباره این مشکل خود حرف نمی‌زنند، به مسائل اجتماعی و تابوها مربوط است. همه می‌دانیم چقدر سخت می‌توان یک تابو را شکست. بین پارکینسون، دیابت، آلزایمر و بی‌اختیاری ادرار می‌بینیم که پارکینسون 3/0 درصد، آلزایمر 7/2 درصد، دیابت ۱۳ درصد و بی‌اختیاری ادرار ۱۲ درصد است. اینجا نزدیکی آمار دیابت و بی‌اختیاری ادرار نشان می‌دهد در همین جمع یا جمع‌های اطراف‌مان چقدر افراد به این عارضه مبتلا هستند که ما از آنها خبر نداریم؛ چون شرایط همان‌طور که برای فرد دیابتی مهیاست، برای یک فرد مبتلا به بی‌اختیاری ادرار مهیا نیست و این افراد خود را محدود و محدودتر می‌کنند».

این مدیر اجرائی برند ایزی‌لایف اضافه می‌کند: «طبق تحقیق‌هایی که انجام دادیم، یک‌سال‌و نیم طول می‌کشد که افراد با خودشان کنار بیایند و بپذیرند دچار بی‌اختیاری ادرار شده‌اند و برای درمان راه‌حل مناسبی را پیدا کنند. برای این افراد آن‌قدر موانع اجتماعی وجود دارد که سعی می‌کنند اول خودشان مشکل را حل کنند؛ اما در نهایت به این نقطه می‌رسند که باید از پزشک کمک بگیرند. دو دلیل اصلی آن انکار و شرم است که افراد نمی‌توانند به‌راحتی درباره چالش‌ها و درگیری‌های خود حرف بزنند».