انسانی وارسته در کسوت قاضی

امیرحسین پورسینا - قاضی بازنشسته

جناب آقای مرتضوی، رئیس دیوان عالی کشور را بیش از ۳۵ سال است که می‌شناسم. حق‌مداری، ساده‌زیستی، همت بلند در مسیر احقاق حقوق مردم، بی‌آلایش‌بودن، گشوده‌بودن مسیر توده مردم به سوی او، سعه صدر در شنیدن حرف بندگان بی‌پناه خدا و ریاستیزی از صفات برجسته ایشان بوده و هست بدون ذره‌ای تغییر در این دوره که بس شگفت‌آور است.

او که از کشفیات آیت الحق، حاج آقا مروی، بوده و هر دو یاران یکدیگر در مسیر سنگلاخ برپاداشتن عدالت، پس از شهید بهشتی از زمره رؤسای دیوان عالی کشور است که به این کرسی آبرو بخشید و آبروی آن را ارج نهاد، به‌رغم آنکه اغلب هم لباس‌های او با همین سن‌و‌سال چروکی بر صورت نداشته و سرحال و کیفور هستند این مرد مردم؛ وجودش از غم آنان رنجور و جسم و جانش آکنده از درد و رنج است، مصداق گفتار جد بزرگوارش در وصف متقین.

در دوران خدمتش هرگز از حق تا آنجا که دانست و به آن رسید، زاویه نگرفت و با پرداخت هر بهایی آن را به پا داشت.

خبر کناره‌گیری احتمالی و بسا قطعی ایشان از سمت خود، من را شگفت‌زده نکرد، بلکه دوامش تاکنون برایم نشان از استواری وی در عهدی که با خدایش بسته بود، داشت و تحسین‌برانگیز شد.

تا آنجا که قید‌و‌بندهای آشکار و پنهان او را محدود نکرده بود، در اجرای عدالت بدون درنظرگرفتن ملاحظات سیاسی، مردانه ایستاد. شایسته است کسانی که با ایشان از نزدیک کار کرده‌اند در این زمینه و در صورت صلاحدید با ذکر مصادیق بگویند و بنویسند تا مردم ما بدانند عناصر شریف و پاک‌دل در دستگاه قضائی هستند و سر بر آستان عدالت به تکریم می‌سایند.

امید آن نمی‌رود که عزم ایشان به ترک خدمت ارادی بوده باشد، همین که تاکنون تحمل شده بسی مایه امید است!

گرچه آقای مرتضوی در سمت فعلی تحمل می‌شد ولی ارزش افزوده بسیاری برای این قوه به ارمغان آورد. افسوس از بزرگانی که چنانچه شرایط ایجاب می‌کرد در قوه قضائیه می‌ماندند، چه آبرویی برای آن و چه گشودگی روزنه‌های امید برای مردم که با خود به همراه نمی‌آوردند همچون استاد بی‌بدیلمان حضرت حاج آقا علیرضا امینی... .

اگر بزرگان عنایتی بر خواسته مردم مشروطه‌خواه می‌کردند، عدلیه را با ستون‌هایی از امینی‌ها و مرتضوی‌مقدم‌ها می‌ساختند.                                                   ضعف الطالب و المطلوب!

برای همه استادان بزرگوارم که هنوز مایه اعتبار دستگاه قضائی هستند، همچون ناصری صالح‌آبادی، دکتر وصالی، دکتر داروچی، دکتر امیری، دکتر درخشان‌نیا و... آرزوی تندرستی و استقامت در مسیر انبیای عظام و اولیای کرام که احیای حق و عدل است دارم.

و مردم ما بدانند قضات شریف حق‌مدار در قوه قضائیه کم نیستند و دور از انصاف است که گناه برخی را به پای همه نوشت.

ختام این دل‌نوشته را به کلام عرشی سرور حق‌خواهان عالم، امام حسین علیه‌السلام متبرک می‌کنم تا این کمترین و دیگران با تأسی به حکمت حسینی، اندک باقی‌مانده زندگی خود را کم نبینند و بیش از همه وقت به عدالت بپردازند که فرمود:

کان الدنیا لم تکن و کان الآخره لم تزل؛ انگار دنیا نبوده است و همه آخرت است.