نرمش سیاست خارجی در نشست‌های رسمی سازمان ملل

به‌عنوان یک دانشجوی روابط بین‌الملل که مسائل آن را مرتبا رصد می‌کنم، تصور نمی‌کردم‌رئیس‌جمهور و هیئت همراهش تا این اندازه دست بالایی در عرصه بین‌المللی از خود نشان دهند، ولی الحق و الانصاف همه جوانب سنجیده شده و میزهای مذاکرات پر از فرمول‌های کارگاهی همراه با موردکاوی چندجانبه برای حل مشکلات داخلی و بین‌المللی طراحی و تدوین شده است. چون افراد کارکشته و شناخته‌شده‌ای مانند دکتر ظریف و دکتر عراقچی هدایت و سکان سیاست خارجی را در دستان خود دارند، مشخص است که با اهتزاز و ارتقای منافع ملی بیشتر احساس امنیت کنیم؛ بنابراین شاهد هستیم که مذاکرات و حتی مصاحبه‌ها و سخنرانی‌ها کمتر جنبه تئوریک و نظریه‌پردازی دارد و بیشتر برای عملیاتی‌شدن و بازکردن گره‌های کوری است که سال‌های درازی توسعه کشور را متوقف کرده است. بنابراین کُند‌بودن پیشرفت در سیاست‌های جدید نیز محتمل به نظر می‌رسد، در آن طرف ماجرا برای کسانی که به نظر خودشان از طرف اکثریت مردم حکم می‌کنند، موضوع طوری دیگر تفسیر می‌شود و برای همین است که این سیاست‌های جدید را به توپ بسته و تخریب می‌کنند. پوسته سخت قدرت داخلی بی‌کار ننشسته است، اما گمان نمی‌کنم رئیس‌جمهور و هیئت همراه بدون اذن و اجازه نظام، بی‌گدار به آب زده باشند، اقلیتی که در میان مردم پایگاهی ندارند؛ اما در ستون‌های باریک و پیچیده قدرت جایگاه ویژه‌ای برای خود ایجاد کرده‌اند و هر لحظه می‌توانند معادله قدرت را بر هم بزنند. اینجاست که باید رئیس‌جمهور رؤسای دو قوه دیگر را با خود همراه کند؛ چراکه آنان بیش‌ازپیش متوجه اوضاع داخلی و به‌ویژه وضعیت رنج‌آور فقر و مشکلات اقتصادی مردم هستند. پس باید توجه کرد که در شرایط کنونی حمایت از رئیس‌جمهور باید پیوسته، مدام و علنی باشد. نمی‌گویم هیچ انتقادی از دولت جایز نیست و همه باید مهر سکوت بر لب داشته باشند؛ چرا‌که سایه آن سکوت جهنمی، دولت را نیز خودشیفته می‌کند تا اشتباهات خود را عین حقیقت بپندارد و بر مدار باطل حکمرانی اصرار کند.‌ شرایط کنونی که بحث بر منوال فرمول جدید برجام است و بازگرداندن ثبات در منطقه مطرح است و قضایا را بیش‌از‌پیش به هم متصل کرده، سخنان نرم رئیس‌جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل بازی بردی را برای ایران و باخت کاملی را برای رژیم صهیونیستی رقم زده است. آن رژیم دوست داشت و تصور می‌کرد در مقر مجمع عمومی سازمان ملل دوباره می‌تواند مظلوم‌نمایی کند که‌ ای رهبران جهان بفرمایید! ببینید کسی در حال صحبت است که می‌خواهد کیان و هستی ما را در روزگار محو کند، اما این تلاش مذبوحانه جواب نداد و حتی ثابت کرد منشأ اصلی جنایت در جایی دیگر ریشه دارد که به خاطر حفظ بقای خود به‌آسانی کشتار می‌کند و نسلی را به خاک و خون می‌کشاند. تقریبا اکثر دنیای صلح‌طلب به این موضوع پی بردند که ایران به دنبال صلح، امنیت و آرامش برای خود و منطقه است و درباره جنگ اوکراین و روسیه نیز خواهان صلح و حفظ تمامیت ارضی اوکراین است؛ سیاستی که روسیه را تا حدودی می‌تواند آچمز کند و تعادل روابط را بین شرق و غرب برقرار کند. اکنون ایران توپ بازی را در زمین غرب به‌ویژه ایالات متحده آمریکا پرتاب کرده است، هر‌چند مقداری‌ به خاطر نزدیکی برگزاری انتخابات آمریکا سخت است اما ادامه تنش به نفع هیچ‌کس نیست. این ایالات متحده آمریکا است که باید دوباره پای میز مذاکره برگردد و از سیاست یک بام و دو هوای خود اجتناب کند تا مسیر مذاکره آماده شود. ابتدا ایران می‌تواند با اتحادیه اروپا به‌ویژه تروئیکای اروپا روابطش را گسترش دهد و سپس برای مذاکره با آمریکا آماده شود. اقتصاد ما به‌شدت نیاز به جامعه جهانی و پیوستن به سیستم جهانی دارد و از طرف دیگر فراموش نکنیم که منطقه به‌هیچ‌عنوان تحمل شعله‌ورشدن جنگ تمام‌عیار را ندارد، همان چیزی که اسرائیل به دنبال آن است. باید بپذیریم که رژیم صهیونیستی در حال سپری‌کردن روزگار سختی است، زمانی که در مقر سازمان ملل رئیس‌جمهور آمریکا به صراحت اعلام می‌کند که بدون تشکیل دو کشور در جوار هم، این مناقشه به پایان نمی‌رسد، مطمئنا اوضاع خراب‌تر از آن چیزی است که حتی فکرش را می‌کنیم، پس تدبیر و کیاست در این روزهای آشفته و پر‌خطر منشور حرفه‌ای است.