هم‌زمان با روز جهانی معلولین، بنیان‌گذار آموزشگاه مسعود زمردیان مطرح کرد
باید دست به دست هم بدهیم و از بچه‌های استثنائی بیشتر حمایت کنیم
هم‌زمان با روز جهانی معلولین، آموزشگاه استثنائی زمردیان در شهر فردیس استان البرز شاهد برپایی یک روز شاد برای این دانش‌آموزان بود. این آموزشگاه از سال ۱۳۸۰ توسط مسعود زمردیان به اداره آموزش و پرورش استان البرز اهدا شد تا مورد استفاده دانش‌آموزان استثنائی قرار گیرد.
شرق: هم‌زمان با روز جهانی معلولین، آموزشگاه استثنائی زمردیان در شهر فردیس استان البرز شاهد برپایی یک روز شاد برای این دانش‌آموزان بود. این آموزشگاه از سال ۱۳۸۰ توسط مسعود زمردیان به اداره آموزش و پرورش استان البرز اهدا شد تا مورد استفاده دانش‌آموزان استثنائی قرار گیرد.
آموزشگاه استثنائی زمردیان واقع در کرج، جاده ملارد، بعد از پل سرحدآباد و مسجد صاحب‌الزمان، خیابان گلستان 22 قرار گرفته است. این آموزشگاه با وسعتی به مساحت دوهزارو 100 مترمربع و حدود هزار مترمربع زیربنا، دارای دو طبقه با 22 کلاس آموزشی و یک کارگاه خیاطی، یک کارگاه کشاورزی، یک کارگاه کامپیوتر، یک مجموعه گفتاردرمانی و ارتوپدی و نیز یک آشپزخانه برای استفاده دانش‌آموزان از مقطع ابتدایی، متوسطه و پیش‌حرفه‌ای و دبیرستان از سال 1380 توسط مسعود زمردیان به اداره آموزش و پرورش استان البرز ناحیه 2 اهدا شد تا مورد استفاده دانش‌آموزان استثنائی قرار گیرد.
در حال حاضر این آموزشگاه دارای 180 نفر دانش‌آموز با نیازهای ویژه، کم‌توان ذهنی، نیمه‌بینا، نیمه‌شنوا، معلول جسمی و حرکتی، cp، اتیسم و نیز 45 پرسنل آموزشی، 25 نفر راننده سرویس، چهار نفر مادریار برای رسیدگی به امور دانش‌آموزان معلول و دو نفر خدمتکار و سرایدار است.
با وجود پراکندگی دانش‌آموزان که از مسیرهای مختلف سرآسیاب، مارلیک، فردیس، اهری، پیک، فریبا، شهرک وحدت، شهرک رزکان، شهرک بنفشه، شهرک زارعی، شهرک واریان، شهرک ناز، شهرک سیمین‌دشت، انبار نفت، پل فردیس، چهارراه مصباح، چهارراه کارخانه قند و شهرک 17 شهریور می‌آیند، این آموزشگاه تنها مدرسه استثنائی موجود در ناحیه 2 کرج است.
اما با توجه به کثرت جمعیت متأسفانه فضای آموزشی به اندازه کافی موجود نیست؛ به‌خصوص اینکه این آموزشگاه به صورت مجتمع بوده که شامل مقاطع ابتدایی، راهنمایی، دبیرستان و پیش‌حرفه‌ای است. به این معنی که دانش‌آموزان از شش تا 23 سال در این مجتمع حضور دارند و کمبود فضای آموزشی یکی از بزرگ‌ترین معضلات این مرکز است.
مسعود زمردیان (بنیان‌گذار آموزشگاه مسعود زمردیان) درباره چرایی تأسیس این آموزشگاه به «شرق» گفت: «هر فردی در زندگی هدف‌‌هایی دارد و از انجام برخی امور خوشحال‌تر است. شاید برای هر فردی پیش آمده باشد که انجام کار خیری را بعد از حیاتش به ورثه بسپارد و در زمان حیات موفق به انجام اموری نشود. من مایل بودم در زمان حیاتم بتوانم مختصر کمکی انجام بدهم. این انگیزه اولیه من برای تأسیس آموزشگاه بود. قبل از آن، با بسیاری مشورت کردم ازجمله سیدمحمد خاتمی قبل از اینکه رئیس‌جمهور شوند و از جانب ایشان مشورت‌هایی دریافت کردم. ایده‌های زیادی مطرح شد مثل اینکه می‌توان دبستان راهاندازی کرد که این مورد را دولت انجام می‌دهد، ساخت بیمارستان و درمانگاه مسئولیت‌های زیادی دارد و فکر کردم با شرایط من سازگار نیست و خانه سالمندان هم شرایط خاص خودش را دارد. تا به این نتیجه رسیدیم که در کرج و در منطقه‌ای کم‌برخوردار می‌توان آموزشگاهی تأسیس کرد. حضور در منطقه‌ای بسیار محروم و تأسیس آموزشگاهی برای بچه‌های استثنائی که مشکل جسمی و روحی دارند ایده بهتری بود. این مورد جرقه‌ای شد برای شروع فعالیت در این زمینه».
او ادامه داد: «جایی که آموزشگاه تأسیس شده، دو هزار متر زمین است که قبلا کارگاه ساعت‌سازی ما بود. از سال 80 کارخانه را تعطیل کردیم و فکر کردم چون زمین در این منطقه محروم است، بهتر است کارها را از اینجا آغاز کنیم. با وکلای دادگستری ازجمله آقای میناچی که در حسینیه ارشاد فعال بودند، صحبت کردیم و توصیه کردند که از ابتدا، کاری انجام شود تا بعد از حیاتم هم این آموزشگاه به فعالیت‌هایش ادامه دهد. از این جهت پیشنهاد دادند که هبه کنید؛ هبه معوضه در مقابل یک جلد کلام‌الله مجید. ما هم این کار را انجام دادیم. با دایره حقوقی آموزش و پرورش استان البرز تماس گرفتیم و جلساتی گذاشتیم و در نهایت این امر به نتیجه رسید».
زمردیان در بخش دیگری از صحبتهایش درباره آغاز فعالیت این آموزشگاه گفت: «از سال 1380 فعالیت ما آغاز شد. در ابتدا مساحت کوچکی داشتیم و 64 دانش‌آموز استثنائی را پذیرفتیم و همین روال تا چندین سال ادامه داشت تا اینکه قرار شد ساختمان بزرگ‌تری بسازیم تا پذیرای تعداد بیشتری باشیم. تجدید بنا آغاز شد و طبیعتا فضای بیشتری برای جذب تعداد بیشتری دانش‌آموز داشتیم. تعداد بچه‌ها به مرور اضافه شد. تعداد شهرک‌های اطراف آموزشگاه زیاد است و همین پراکندگی و مرکزیت آموزشگاه باعث شد تا ما پذیرای تعداد زیادی از دانش‌آموزان باشیم. ابتدا ما فقط دبستان داشتیم و از مقطع راهنمایی خبری نبود. وقتی بچه‌ها مقطع دبستان را تمام می‌کردند، طبیعتا از آموزشگاه می‌رفتند و بعد از آن خانواده و اولیا نگران ادامه تحصیل بچه‌ها می‌شدند. در این مرحله تصمیم گرفتیم فضای آموزشگاه را گسترش بدهیم و مقطع راهنمایی را راهاندازی کنیم. به محض راهاندازی این مقطع، شاهد حضور تعداد بیشتری از بچه‌ها بودیم. تعداد بچه‌ها تا این مقطع حدود 130 نفر بود. بعد از گذشت چند سال بار دیگر همین ماجرای فارغ‌التحصیل‌شدن بچه‌ها از راهنمایی به مقطع دبیرستان مسئله‌ساز شد و حتی برخی به دلیل همین مشکل ترک تحصیل کردند. خداوند به ما توفیق داد و تلاش کردیم تا مقطع دبیرستان را هم به مجموعه اضافه کنیم و مجدد بچه‌ها را جذب کردیم. در مدتی دیگر هم بچه‌ها فضایی برای همایش، نمایش‌ها و ورزش در اختیار خواهند داشت».
زمردیان در بخش دیگری از صحبتهایش گفت: «در حال حاضر
180 دانش‌آموز از شش سال تا 24 سال در این آموزشگاه حضور دارند و درس می‌خوانند و برای برخی دیگر که قادر به درس‌خواندن نیستند، کلاس‌های خیاطی، منجوق‌دوزی، گل‌سازی، نجاری، نقاشی و... برگزار می‌کنیم و استعدادهای باورنکردنی در این بخش داریم که بسیاری از آنها در رشته‌های هنری که اشاره کردم یا در رشته‌های ورزشی مقام‌هایی کسب کرده‌اند و این افتخاری است که آموزشگاه زمردیان یکی از موفق‌ترین‌ها در منطقه لقب گرفته است».
او در مورد نام‌گذاری این مجموعه به نام خودش هم توضیح داد: «از ابتدا قصد نداشتم نام مجموعه را زمردیان بگذارم. آن زمان رئیس آموزش و پرورش توصیه کرد بهتر است نام مجموعه را زمردیان بگذارم چراکه این نام می‌تواند برای آتیه فرزندانم نمود و معنی دیگری پیدا کند. اینکه بعد از حیاتم آنها به هر شکلی که شده این راه را ادامه بدهند و وقتی هبه‌نامه را نوشتم قید کردم که تا زمان ظهور حضرت مهدی(عج) هیچ‌کس نمی‌تواند این مجموعه را تغییر کاربری بدهد تا اگر هر آینه آموزش و پرورش تصمیم بگیرد کوچک‌ترین تغییری ایجاد کند، این اتفاق رخ ندهد. کاری کردم تا در زمان حیات خودم روی فعالیت‌های مجموعه نظارت داشته باشم و بعد از من هم فرزندانم این راه را ادامه بدهند. در حال حاضر 180 دانش‌آموز در اینجا مشغول تحصیل و فراگیری رشته‌ای هستند و 42 پرسنل در این مجموعه فعالیت می‌کنند که همگی تحصیلات عالی دارند و در کارشان حرفه‌ای، مسلط و کاربلد هستند».
او ادامه داد: «مدیر مدرسه صدیقه صالحی، مدیریت بی‌نظیری روی مجموعه دارند و باید این را گفت که مدیریت‌کردن این مجموعه با تمام مختصاتی که به آن اشاره کردم، اصلا کار راحتی نیست و او 20 سال زحمت مدیریت این مجموعه را بر عهده گرفته است. از طرفی باید به شرایط خانوادگی بسیاری از بچه‌هایی که در این مجموعه حضور دارند، اشاره کنم که همه خانواده‌ها زیر خط فقر هستند و این‌قدر از نظر مسائل تغذیه‌ای در فشار هستند که نمی‌توانم توصیف کنم. مکان‌هایی که زندگی می‌کنند به‌هیچ‌وجه مناسب نیست و در جایی مثل زیرپله یا شوفاژخانه هستند. بسیاری از بچه‌ها یکی از والدین پدر یا مادر یا هر دو را از دست داده‌اند. برخی تحت حمایت مادربزرگ یا پدربزرگ هستند. بچه‌هایی که در این مجموعه هستند از هر جهت که فکر کنید نیاز به رسیدگی و توجه دارند. حتی مراجع تقلید اجازه دادند که از سهم امام نصف یا یک‌سوم را برای این بچه‌ها و آموزشگاه مصرف کنند».
مسعود زمردیان در بخش دیگری از صحبتهایش گفت: «بسیار خرسندم که خداوند به من این توفیق را داد. این شکل از زندگی فقط یک توفیق الهی است. من افتخار می‌کنم تا زمانی که خداوند به من عمر می‌دهد بتوانم به این بچه‌ها خدمت کنم و خانواده من به‌خصوص همسر و فرزندانم با تمام وجودشان از این فعالیت حمایت می‌کنند و همه ما در خدمت این بچه‌ها هستیم».
او به کاستی‌های دیگری در این مجموعه اشاره کرد و گفت: «مشکلات این بچه‌ها زیاد است. از نظر بیمه مشکل دارند، هزینه رفت‌وآمد برای آنها زیاد است و بسیاری از آنها توانایی راه‌رفتن ندارند و راهشان هم دور است. این بچه‌ها بیشتر از چیزی که فکر کنید به حمایت نیاز دارند. ما در مجموعه مادریارهایی داریم که به بچه‌ها کمک می‌کنند. غیر از هزینه بچه‌ها، آب، برق، گاز و حتی خود ساختمان با اینکه مدرن و جدید است باز هم به تعمیراتی نیاز دارد که هزینه این موارد کم نیست. علاوه بر اینکه بسیاری از بچه‌ها به ویلچر نیاز دارند که قیمت آنها روز به روز بیشتر می‌شود. بسیاری از خانواده‌ها حتی هزینه خرید یک عینک را هم ندارند و ما باید این مسائل را هم حل کنیم. مواد غذایی کافی و خوبی به این بچه‌ها نمی‌رسد و از هر جهت که فکر کنید این بچه‌ها به توجه نیاز دارند. به هر حال همه می‌دانیم که خداوند در خلقتش اشتباه نمی‌کند، این بچه‌ها به این شکل خلق شده‌اند و خداوند همیشه ما را از طرقی متوجه پیرامونمان می‌کند و با ما اتمام حجت می‌کند. همه ما نیاز داریم که دست همدیگر را بگیریم. ما که می‌توانیم از فرصت حیاتمان درست استفاده کنیم و به هم یاری برسانیم، بهتر است بیشتر حواسمان به همدیگر باشد. هر کسی که توانایی دارد به اصطلاح گوشه کار را بگیرد، ثواب زیادی کرده است. ما توقعی از کسی نداریم. خدا را شکر که خداوند توفیق خدمت‌کردن داده است. اما دوست دارم همه سر این سفره باشند و از آن بهره‌ای ببرند و ثواب این کار برای آنها نوشته شود».
او ادامه داد: «مرحوم پدرم حاج میرهادی زمردیان 50 سال پیش در خیابان پاسداران در ضرابخانه مسجدی می‌ساخت. من هم همراه پدرم بودم. یک روز از دور دیدیم پیرزنی با قدم‌های آهسته به ما نزدیک می‌شود. جلوتر آمد و پرسید که قرار است اینجا مسجدی ساخته شود؟ وقتی از ما شنید و مطمئن شد که به‌زودی مسجد ساخته می‌شود، با دست لرزان گوشه چارقدش را باز کرد، پول اندکی را به ما داد و گفت یک آجر از جانب او برای این مسجد باشد. این ثواب کمی ندارد و به نظرم همین یک آجر معادل ثواب ساخت مسجد است. ما زمردیان‌ها، جواهریان‌ها و ساعتچی‌ها عمرمان را در کار خیر بودیم. برادر من حاج یوسف زمردیان کارهای بزرگی انجام داده است که در زمان حیاتش چیزی نمی‌گفت و بعد از فوتش همه چیز مشخص شد».
صدیقه صالحی مدیر مدرسه استثنائی زمردیان هم در گفت‌وگو با «شرق» تأکید کرد: «مجموعه زمردیان در سال 1380 توسط مسعود زمردیان به دانش‌آموزان استثنائی با نیازهای ویژه اهدا شد. از همان سال تمام کمک‌هایی را که می‌توانستند در قبال بچه‌ها انجام داده‌اند. در حال حاضر 180 دانش‌آموز با نیازهای ویژه، کم‌توان ذهنی، جسمی-حرکتی، چندمعلولیتی، نیمه‌بینا و نیمه‌ناشنوا در حال تحصیل هستند. مسعود زمردیان هر سال در 12 آذر برای بچه‌ها مراسمی را برگزار و سعی می‌کند در این مراسم تمامی امکاناتی که وجود دارد تا این بچه‌ها شاد باشند و یک روز خوب را کنار هم داشته باشند، فراهم کند. هر سال میهمان‌های زیادی دعوت ما را برای بودن در این مراسم قبول می‌کنند و امسال هم جشن ما باشکوه برگزار شد».
