وقتی کودک زخمی دیده نشد
دخترکی خردسال که خواهر کوچک‌تر زخمی خود را بر دوش گرفته بود و در میان خرابه‌ها به دنبال جایی امن برای چند ساعت می‌گشت، فقط یکی از تصاویر تلخی است که این روزها از جنگ غزه و لبنان پخش می‌شود. این تصاویر البته کمترین بازتابی در رسانه‌های غرب ندارد.
دخترکی خردسال که خواهر کوچک‌تر زخمی خود را بر دوش گرفته بود و در میان خرابه‌ها به دنبال جایی امن برای چند ساعت می‌گشت، فقط یکی از تصاویر تلخی است که این روزها از جنگ غزه و لبنان پخش می‌شود. این تصاویر البته کمترین بازتابی در رسانه‌های غرب ندارد.
به نظر می‌رسد برخلاف عکس‌های دیگری که توانسته بود جهان را در‌برابر جنگ تحت تأثیر داده و آنان را تکان دهد، این اتفاق نیفتاده است.
این عکس می‌توانست مانند عکس پسری که برادرش را در انفجار اتمی ژاپن از دست داده بود تأثیرگذار باشد. یا می‌توانست مانند عکسی که از جسد آیلان، دختر چهار‌ساله سوری که در راه فرار از جنگ در دریا غرق و سبب شد توجه جهانیان اندکی به مهاجران جلب شود، مؤثر باشد.
نکته ترسناک در جنگ یک‌ساله در غزه این است که کشورهای غربی به ندرت از شرایط تلخ کودکان و زنان فلسطینی و اکنون لبنانی روایت می‌کنند.
سیاست‌مداران آلمان به‌شدت هراسناک‌اند که هرگونه دفاع از زخمیان و‌کشته‌شدگان فلسطینی یا لبنانی سبب شود جهان دوباره یادآوری کند که کشورشان برپاکننده هولوکاست بوده و رسانه‌های دیگر نیز کم‌و‌بیش از این موضوع هراس دارند؛ بنابراین کمتر کسی یادآوری کرد نتانیاهو در سازمان ملل دستور کشته‌شدن لبنانی‌ها را صادر کرد.
شهرام اقبال‌زاده، نویسنده و مترجم شناخته‌شده، متنی را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده است که نکات مهمی را در عرصه رسانه و نحوه پوشش اخبار جنگی که سبب شده بیش از ۱۰ هزار کودک کشته شوند و غزه به شرایط ۷۰ سال قبل برگردد، دارد. این متن ترجمه 11 اصل تلخ رسانه‌های غربی درباره مناقشات فلسطینی-صهیونیستی به روایت برنارد لانگلوا‌ست که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌شود:
*در خاورمیانه همیشه اعراب هستند که حملات را آغاز می‌کنند و همیشه اسرائیل است که از خود دفاع می‌کند. این را تلافی می‌نامند.
*اعراب، فلسطینی‌ها یا لبنانی‌ها اجازه ندارند غیرنظامیان را در طرف مقابل بکشند. این را تروریسم می‌نامند.
* اسرائیل حق دارد غیرنظامیان عرب را بکشد. این را دفاع مشروع می‌نامند.
*وقتی اسرائیل تعداد زیادی از مردم را می‌کشد، قدرت‌های غربی از آن می‌خواهند تعداد کمتری بکشد. این را واکنش جامعه بین‌المللی می‌نامند.
*فلسطینی‌ها و لبنانی‌ها اجازه ندارند سربازان اسرائیلی را اسیر کنند، حتی اگر تعدادشان بسیار کم باشد و از سه نفر تجاوز نکند.
*اسرائیلی‌ها حق دارند افراد را بربایند. می‌توانند هر تعداد فلسطینی که می‌خواهند (حدود 10هزار زندانی از جمله ۳۰۰ کودک) را بگیرند. هیچ محدودیتی وجود ندارد. نیازی به اثبات جرم افراد ربوده‌شده نیست، کلمه جادویی «تروریست» کافی است.
*وقتی «اسرائیل» را می‌گویید، به‌هیچ‌وجه نباید اضافه کنید «که مورد حمایت آمریکا، فرانسه و اروپا‌ست»؛ این ممکن است تصور یک درگیری نابرابر را ایجاد کند.
*هرگز از «سرزمین‌های اشغالی» یا قطع‌نامه‌های سازمان ملل یا نقض قوانین بین‌المللی یا کنوانسیون ژنو صحبت نکنید؛ این ممکن است تعادل عاطفی و روانی بیننده یا شنونده را برهم بزند.
*اسرائیلی‌ها بهتر از اعراب فرانسوی صحبت می‌کنند. این به آن دلیل است که به اسرائیلی‌ها و حامیان‌شان فرصت داده می‌شود تا اصول یک تا 9 را برای ما توضیح دهند. این‌همه را بی‌طرفی روزنامه‌نگاری می‌نامند.
*اگر با این اصول مخالف هستید یا فکر می‌کنید به‌نفع یک طرف است، به این دلیل است که شما یک یهودی‌ستیز خطرناک هستید.
