شهر آینده

توسعه شهری در ایران در حالی گرفتار چالش‌های متعدد است که شهرهای جهان به سمت فناوری‌های نو و هوشمندسازی می‌روند. کپنهاگ دانمارک ۵۵ درصد از انرژی مورد نیاز خود را از نیروگاه‌های خورشیدی و بادی تأمین می‌کند. در سانفرانسیسکو آمریکا‌ ۸۰ درصد زباله‌های شهری بازیافت می‌شود و سنگاپور با جنگل‌های عمودی شهری موفق شده است انتشار کربن را به حداقل برساند و دمای شهر را تا دو درجه کاهش دهد. به جز این حدود ۴۰ درصد نیاز آبی این شهر از طریق بازچرخانی آب تأمین می‌شود. در آمستردام هلند نصب حسگرهای پیشرفته مدیریت انرژی در دیواره و پنجره ساختمان‌های شهر سبب کاهش ۲۵ درصدی هدررفت انرژی شده است. بارسلون اسپانیا برای کاهش نرخ بیکاری، هوشمندسازی کسب‌وکارهای شهری را در پیش گرفت و توکیو ژاپن ربات‌هایی برای مراقبت از سالمندان به کار گرفته است. ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود و اگر نخستین شهرهای جهان بر محوریت آب شکل گرفتند، در حال حاضر مناطقی وجود دارند که حیاتشان از فناوری و اقتصاد دیجیتال آغاز شده است. سیلیکون‌ولی یا دره فناوری در کالیفرنیا یکی از آنهاست؛ الگویی که در بسیاری از مناطق جهان و از جمله خاورمیانه و امارات تکرار شده است. گذشته از این، معماری جهان نیز از نگاه‌های نوآورانه به شهر جا نمانده و حاصل این نگاه نوآورانه مدرسه‌ای حصیری در اکوادور است که نرخ فرار دانش‌آموزان از مدرسه را کمتر می‌کند، یا خانه‌ای در برزیل که با حداقل تخریب بازسازی می‌شود تا به محیط زیست آسیب نزند یا معماری مصری که معماری را به خدمت فقرا درمی‌آورد.